Μάρω Βαμβουνάκη, "Τα πράγματα που ζουν απ' τον χαμό" .....αποσπάσματα

[...]Κι εκείνος βρήκε κοντά της τον λόγο του να υπάρχει. Συνάντησε το πεπρωμένο του και την ευθύνη του την ώρα που πρωτοσυναντήθηκε με το βλέμμα της. Τι περισσότερο μπορεί να αναζητά ένας άντρας, ένας γνήσιος, τίμιος άντρας, απ’ την ώρα που θα βγει να οδοιπορήσει ενήλικος στις ανοιχτές εκτάσεις της ύπαρξης; Την ευθύνη του. [...] Γιατί η ζωή του, πριν την βρει, ήταν σαν ένα ανεπίδοτο γράμμα.

[...]Ήταν η εξ αρχής ακατανόητη οικειότητα που σημαδεύει όσους προορίζονται να συναντηθούν. Που οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν για να σφραγίσουν ο ένας τον άλλον παντοτινά. Αυτούς που συγγενεύουν αλλιώς, και οι υπόγειες ροές τούς τραβάνε ασυνείδητα να στραφούν και να κοιταχτούν με απορία στα μάτια. Σαν κλήση. Μια σαγήνη ανεξήγητη που φέρνει κοντά.

[...]Συναντάμε κόσμο όπως πορευόμαστε. Ανταλλάσσουμε βλέμματα, χαμόγελα ευγενικά, δυο υποχρεωτικές κουβέντες, για να προσπεράσουμε και να τα πετάξουμε αυτά αμέσως στον κάδο της λησμονιάς. Υπάρχουν μάτια όμως που από το πουθενά εμφανίζονται μια στιγμή μπρος μας, βυθίζονται στα δικά μας μάτια και αξιώνουν: «Εδώ θα μείνεις», ή «Σε περίμενα».

[...]Είναι ένας άντρας κι αυτός που έχει για χρόνια ζήσει στην έρημο. Πριν έρθει εκείνη στη ζωή του, είχε αρχίσει να το παίρνει απόφαση: Όσο μεγαλώνουμε η ερημιά μας θα μεγαλώνει. Κι όχι επειδή δεν θα υπάρχουν άνθρωποι κοντά μας, αλλά γιατί –τους περισσότερους απ’ αυτούς—θα τους βλέπουμε και θα στρίβουμε, θ’ αλλάζουμε δρόμο. Για να μη μας σκοτώσουν. Από εγκεφαλικό ή ανία. Η έρημος της πολυκοσμίας ήταν το ασκητήριό του. [...]Ό,τι προσδοκούσε, τώρα το απέκτησε, το έχει και είναι σε θέση να το αντιλαμβάνεται αυτό. Είναι ένας άντρας που αντέχει τον εαυτό του. Είναι ένας άντρας τόσο ώριμος ώστε μπορεί να αγαπά μια γυναίκα.

[...]πως οι μεγάλες αγάπες καταδέχονται μόνο τις μεγάλες, γενναίες ψυχές. Πως οι σπουδαίες ιστορίες διαλέγουν εκείνους που, από πίστη, ρισκάρουν την ψυχή τους. [...] Και εντάξει, ο έρωτας βρίσκεται από πάντοτε μέσα μας, είναι δικός μας εκ γενετής –ίσως και από πριν, ίσως και να είναι ο λόγος που θα γεννηθούμε—αλλά απαιτείται ο κατάλληλος άλλος, ο ορισμένος άλλος για να τον αφυπνίσει. Ο ορισμένος άλλος για να σβήσει ή να διατηρηθεί. Ο ορισμένος για να τον επιστρέψει στην πηγή, στο παντοτινό, ακόμα και στην αθανασία.

================================================

Όλα με μας είναι "σαν".

- Όχι, όχι! Δεν είναι σαν αγάπη η αγάπη μας!

- Μόνο η αγάπη μας δεν είναι. Όλα τ' άλλα...

"...Βρέθηκαν να ταξιδεύουν δίπλα δίπλα όλες τις ώρες της διαδρομής.

Ήταν η εξ αρχής ακατανόητη οικειότητα που σημαδεύει όσους προορίζονται να συναντηθούν. Που οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν για να σφραγίσουν ο ένας τον άλλον παντοτινά. Αυτούς που συγγενεύουν αλλιώς και οι υπόγειες ροές τους τραβάνε ασυνείδητα να στραφούν και να κοιταχτούν με απορία στα μάτια. Σαν κλήση. Μια σαγήνη ανεξήγητη που φέρνει κοντά.

Συναντάμε κόσμο και κόσμο όπως πορευόμαστε. Ανταλλάσσουμε βλέμματα, χαμόγελα ευγενικά, δυό υποχρεωτικές κουβέντες, για να προσπεράσουμε και να τα πετάξουμε αυτά αμέσως στον κάδο της λησμονιάς. Υπάρχουν μάτια όμως που από το πουθενά εμφανίζονται μια στιγμή μπρος μας, βυθίζονται στα δικά μας μάτια και αξιώνουν "Εδώ θα μείνεις", ή "Σε περίμενα".

Μια σιωπηλή συμφωνία με την κυρία της ρεσεψιόν. Να τους δίνει πάντα το κλειδί με το νούμερο 331, χωρίς να το έχουν ποτέ απαιτήσει. Για μια ψευδαίσθηση μονιμότητας, σταθερότητας, μια ψευδαίσθηση ιδιοκτησίας..."