ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΤΗ...

Τὴν ὥρα τούτη, ὅσο ποτέ, σὲ συλλογιέμαι
ἐρημικὴ ψυχή, ξένε διαβάτη.
Φίλοι κι᾿ ἀγάπες ἦταν γύρω σου! (Πλανιέμαι
ἢ ἀλήθεια λυπημένο εἶχες τὸ μάτι;)

Οὔτε μία ἀγάπη, οὔτε ἕνας φίλος τόσο
ποὺ σὲ μίαν ὥρα σὰν αὐτή,
τὸ χέρι νὰ σοῦ σφίξη. (Θὰ γλυτώσω
τὴ φήμη σου ἀπ᾿ τὴν ψεύτικη γιορτή).

Δὲν ἐστεκόταν, ναί, κανεὶς τόσο κοντά σου
καὶ κάποτε ὅποιον «φίλον» ὀνομάζεις
στὴ μοίρα σου εἶνε πρόκληση, ξεφώνημά σου
στὴν ἐρημιὰ ποὺ ἡ σιωπή της σὲ τρομάζει.

Μονωμένος φριχτά, μὲ ξεσκισμένη
ἐλεεινὰ τὴν πορφύρα σου τοῦ ὀνείρου,
τράβηξες γιὰ μία χώρα ξακουσμένη
κι᾿ ἄφαντη, στὴ βαθιὰ καρδιὰ τοῦ ἀπείρου.