Εκεί που κατοικώ
στ’ αλωνάκι των άστρων
τ’ αστέρια τρεμοσβήνουν
Κοιτάζονται στα μάτια
ο Αυγερινός κι’ η Πούλια
Και το φως μαχαίρι κοφτερό
καθαρίζει το όνειρο σαν μήλο
Να μένει απροστάτευτη η άσπρη σάρκα
καθώς καρτερεί τη ματαιότητα
Εκεί που κατοικώ στον προθάλαμο
του αδιανόητου
Επαίτης στα σκαλιά της αιωνιότητας
ζητιανεύω αθανασία
Εκεί που οδοιπορώ στο άβατο της σκέψης
υποκλίνομαι
καθώς λαμπυρίζουν τ’ άστρα
στη μαύρη χλαμύδα του αρχιερέα
κεντημένα
Κι όταν η λόγχη της σιωπής καρφώνεται
στα πλευρά του χρόνου
πυκνή πέφτει η καταχνιά
να οξειδώνει την προοπτική μου
Αφού στις σπείρες του γαλαξία μας
στροβιλίζεται η μοναξιά
Εγώ ερεβώδης,
στων ασφοδέλων τους λειμώνες οδοιπορώ
Εγώ ανέστιος
στα νεφελώματα της προσμονής υψιπετώ
Και ως πυράκανθος αειθαλής
ταΐζω τα κοτσύφια
στους δύσκολους καιρούς το καταχείμωνο
Κι’ όπως η στείρα σκέψη παρακμάζει
ατελεύτητη η απαντοχή μου πεζοπορεί
πολύανθη στην άδηλη ελπίδα
Έτσι με οθόνια τις αυταπάτες μου
σκεπάζω τις πληγές μου
καθώς με οιμωγές μοιρολογώ
τις θλιβερές αποδημήσεις μου
Γιάννης Ποταμιάνος
ΥΠΕΙΡΟΧΟΝ
ΑπάντησηΔιαγραφή