"Χειμώνας" / Ρούλα Τριανταφύλλου

Ασάλευτοι χρόνοι.

Η ζωή, η μικρή μου ζωή, μια προσμονή.

Ο κόσμος υψώνει τα χέρια στον ήλιο

Κι έξω είναι χειμώνας

Να εδώ χάμω σ ΄αγγίζω και τρέμω.

Ψυχή μου ακοίμητη κι ασάλευτη

Ως πότε ελπίδες,

Ως πότε όνειρα,

Ως πότε ζωή μου;

Θάλασσα που σωπαίνει στις αδούλωτες τρικυμίες.

Κι ‘ότι πιστέψαμε ως εδώ ήταν;

Πως προχωρούν τα σκοτάδια.

Χαραγμένα στο ύστερο φως. Ασάλευτα.

Περίμενε λίγο είπες,

Λίγο ακόμα…

Άσε το παραθύρι ορθάνοικτο,

T’ ονείρου τα πουλιά

να διαβούνε και πάλι

Άσε το παραθύρι ανοικτό,

Η βροχή κι ο αγέρας να περάσουν,

να πλαγιάσουν στα δικά μας αλώνια.

Ω! Ασάλευτοι χρόνοι, ασάλευτη πόλη.

Εδώ η συντριβή.

Στα δάχτυλά αίμα η ζωή κυλάει.

Κι αν για λυτρωμό, μιλήσαμε,

Ευτυχία που είναι χειμώνας.