ΤΟ ΒΙΟΛΙ

 

Όρθιοι στο άδειο δωμάτιο
τρεις άγνωστοι άνθρωποι.
 Εκείνος, ο ένστολος άνδρας
με το γκρίζο βλέμμα ανάμεσα μας.
Εμείς οι δύο, φορούσαμε
χρυσή  βέρα στο χέρι μας
 και  στο μανίκι ραμμένο
το ίδιο  κίτρινο αστέρι.
Πάνω στο ξύλινο τραπέζι
 αφημένο ένα αμίλητο  βιολί.
Εκείνος,  διέταξε
με φωνή λεπίδι στην καρδιά μας
να παίξω  για την ζωή μας.
Έφερα  το βιολί στον ώμο μου
ενώ εκείνη έγειρε σιωπηλά πάνω του,
με το κρύο χέρι της ακούμπησε
στο σκληρό του μπράτσο.
Το ματωμένο δοξάρι στις χορδές
θρηνούσε την αγάπη μας .
Όταν στο τέλος μας οδήγησε έξω,
τα φορτωμένα  με σκιές ανθρώπων
 σιδερένια καμιόνια
αγκομαχούσαν  στο παγωμένο χιόνι.
Τα ακολουθήσαμε στη γη της επαγγελίας,
Εκείνος, εμείς οι απέλπιδες
και ο απρόσκλητος θάνατος.