ΚΑΠΟΤΕ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΜΑΛΑΚΩΝΟΥΝ / Βυζαντίου Φιλαρέτη

Γονάτισα στο κρύο μάρμαρο

Τα κυπαρίσσια με θυμήθηκαν

Ελπίζω κι εσύ

Μικρό παιδί ξεσκούφωτο

με ένα χαμόγελο για στολίδι

και μια αθώα ψυχή κρεμασμένη στις άγριες πέτρες

Έτσι μ' αγκάλιασες

Τώρα που μεγάλωσα πολύ

πονούνε τα γόνατα

και η θύμηση αιμορραγεί

Το χαμόγελο έγινε πικρό

και οι πέτρες με χτίζουν

ζωντανή

θυσία ακούσια

αλλά αναγκαία

Χτυπούν μέσα μου παλαμάκια οι αρχαίοι νεκροί

και οι νεώτεροι κλαίνε

Δεν είναι εύκολο ποτέ

να συνομιλείς με τον Άδη

Νύχτα τη νύχτα

δέντρο το δέντρο

πληγή την πληγή

κάποτε τα μάρμαρα μαλακώνουν

Και δεν πλακώνουν πια την ψυχή

Κι οι παιδεμοί της όλοι

θαρρείς και λησμονιούνται

Τεριρέμ το τεριρέμ

και "εκέκραξα" το "εκέκραξα "

ήσυχα πώς ανοίγουν οι δρόμοι για την δίκαιη επέλαση του ενταφιασμένου φωτός

Πώς όλα μα όλα

γλυκά κι αθόρυβα

τακτοποιούνται...