ΓΙΑΤΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ / Σταυράτης Β. Αλέξης

Τα λουλούδια δεν ψήλωναν μέσα στα βιβλία
και οι λέξεις έτρεμαν
σε κάθε άγνωστο άγγιγμα
Ένα σκυλί γάβγισε στο δρόμο σκίζοντας τη σιωπή
Περασμένα μεσάνυχτα
πολλά τα έξοδα για να συντηρείς ερωτήματα

^^
Αχ και να μην έβρισκε κανείς το φωνήεν
που βάραινε κάθε βράδυ στο μαξιλάρι του…

^^
Οι λέξεις έγειραν στα μάτια
όταν το χάος εξόριζε το φως
Το ήξερες
πως θα πετάξει στα σκουπίδια την ψυχή σου
πως η φωνή σου δε θα είχε πού ν’ ακουμπήσει
στις σκοτεινές ώρες της αγάπης

^^
Ένα ρήμα που έγινε τάφος
Ένα σ’ αγαπώ /
που βρήκε μόνο του αιτίες θανάτου
Μια καρδιά που δε θα δει του έρωτα την αστραπή
ποτέ δεν θα δει πώς μια λέξη καίει μια ζωή

^^
Διάτρηση σκότους
Ποίηση
Έμπνευση τυπωμένη στο πέταγμα της άγριας πέστροφας
Άγρια νερά σε σκοτεινά φαράγγια

^^
Τρίχες, μου είπαν, τα ποιήματά σου
κι εγώ άφησα γένια να τους δικαιώσω
Μη χάσουν και οι λέξεις την αξία τους