ΚΛΑΙΕΙ Η ΨΥΧΗ / Υφαντίδου Κ. Αναστασία

 

Λείπεις και κλαίει η ψυχή μονάχη.
Λείπεις, έμεινα βάρκα μόνη στον γιαλό.
Θάλασσα δίχως το κύμα δίπλα να ’χει.
Τα λόγια σου ματώνουν το μυαλό.
Ερήμωσες τα μέσα μου, παγώνουν.
Μας άφησες στη μέση, μας αδίκησες.
Άλλοτε κλαίνε γοερά κι άλλοτε σε θυμώνουν.
Έδωσα ψυχή, μα στην αγάπη μου την πλάτη γύρισες.
Στα χέρια σου ν’ ακούμπαγα λιγάκι,
τις νύχτες που πονώ να μου ’δίνες γλυκό φιλί.
Δίπλα μου ας σ’ είχα κι όχι μόνη σε διπλό παγκάκι,
να βούταγα βαθιά στα μάτια τα μελί.
Εκεί να μ’ έκλεινες καλέ μου,
εκεί μαζί και αγκαλιά,
εκεί να μ’ έβρισκε η μέρα,
χωρίς εσέ χαρά δεν βρίσκω που