Πέντε [5] ποιήματα του Νικολάου Γ. Λυκομήτρου

 

ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ

 

Αργά χθες το βράδυ

εξερράγη εκρηκτικός μηχανισμός

στο ιστολόγιο του Χ.

Είχε τοποθετηθεί κάτω απ’ το προφίλ του

χωρίς να αντιληφθούν το παραμικρό

οι διαχειριστές των γειτονικών ιστολογίων.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες

πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

Φήμες λένε ότι ο Χ το τελευταίο διάστημα

είχε πολλάκις εξαπολύσει λίβελους

κατά των ομοτέχνων του

προκαλώντας τη μήνιν πολλών εξ αυτών.

Το ιστολόγιο καταστράφηκε ολοσχερώς από την έκρηξη

αλλά, ευτυχώς, δεν υπήρξαν θύματα.

Η υπόθεση ερευνάται από τις αρμόδιες Αρχές

και θεωρείται ότι σύντομα θα εξιχνιαστεί.

 

 

 

 

ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

 

Λεωφορεία

‒νεκροφόρες ψυχών‒

μεταφέρουν τους πεσόντες του 8ώρου

από και προς την εργασία τους.

Κι εκείνοι συνομιλούν στα κινητά τους τηλέφωνα

ή στέλνουν μηνύματα SMS

αναζητώντας διεξόδους,

εφήμερους έρωτες,

απαντήσεις σε ερωτήματα

που ποτέ δεν έθεσαν.

Ενίοτε ανταλλάσσουν προγνωστικά

για τους αγώνες ποδοσφαίρου,

που (εκτός από σύγχρονο όπιο του λαού)

έχουν εξελιχθεί και σε υπέρτατο αντικείμενο τζόγου.

Τα πρόσωπα εναλλάσσονται

αλλά επί της ουσίας δεν αλλάζει τίποτα.

Επόμενη στάση: ΑΔΙΕΞΟΔΟ.

 

 

ΠΡΟΜΗΝΥΜΑΤΑ

 

Στα μεγάλα εμπορικά κέντρα

οι καταναλωτές συνωθούνται

για μια κούπα σούπα

που προσφέρουν δωρεάν οι διαφημιστές

εν είδει γκλαμουράτου λαϊκού συσσιτίου.

Κι ύστερα, ικανοποιημένοι,

συνεχίζουν τα ψώνια τους

μέσα σ’ ένα σύννεφο

οικογενειακής ευτυχίας.

 

Προμηνύματα του μέλλοντος

κι αναμνήσεις του παρελθόντος.

 

 

 

 

ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΓΡΑΦΟΥ

 

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, η ίδια αγωνία.

Μηχανικά επαναλαμβανόμενες κινήσεις.

Το ψυχρό άγγιγμα του μηχανήματος.

Οι τετριμμένες οδηγίες της νοσοκόμας.

Εικόνες τεμαχισμένης θηλυκότητας περνούν απ’ το μυαλό μου

και στοιχειώνουν τη σκέψη μου.

Νιώθω την ακτινοβολία να με διαπερνά.

Μια ανελέητη μονομαχία της Ελπίδας με τον Θάνατο.

Ο θλιμμένος ήχος της συσκευής σπάει τη σιωπή.

Υπομονή μέχρι τ’ αποτελέσματα.

Αν είναι θετικά, θ’ ακούσουμε του χρόνου πάλι

τα μπλουζ του μαστογράφου.

 

 

 

ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ ΠΛΑΚΑ

(ΩΔΗ ΣΤΟΥΣ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ)

 

Στη Μαρίνα Αποστόλου

 

Στεκόμαστε μόνοι.

Μ’ ένα μικρό σημειωματάριο στο χέρι

ή μπροστά σε μια ψυχρή οθόνη.

Χτίζουμε γέφυρες

προσπαθώντας

να ενώσουμε το μέσα με το έξω.

Είμαστε διαμεσολαβητές.

Ψυχορραγούμε και ματώνουμε

τις πιο πολλές φορές εις μάτην,

είτε γιατί δεν πληρούμε τα λογοτεχνικά κριτήρια,

είτε γιατί δεν γνωρίζουμε τους κατάλληλους ανθρώπους,

είτε γιατί, πραγματικά, δεν έχουμε τίποτα να πούμε.

Κάθε φορά που γνωρίζω έναν «δικό μας» μελαγχολώ.

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων,

το πιθανότερο είναι ότι θα χαθούμε

στα βουρκωμένα νερά της λήθης.

Μόνο μια επιτύμβια πλάκα που θα γράφει

«ενθάδε κείται ο ποιητής…»

θα υπενθυμίζει ότι υπήρξαμε κάποτε

εραστές της Ποίησης.