ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ Η ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ

 

Εκεί που χάνεται η ματιά

στο γαλάζιο του απείρου

καβαλάρης ο λογισμός

τρέχει στους κάμπους του χρόνου

κι ο νους περνά το ρέμα του ορίζοντα

κι αψηφά τη γη που απλώνεται.

Κι ακούγεται η μιλιά της θάλασσας

κι η ανάσα τ'ουρανού, ο άνεμος,

που τα μαζεύει σαν μέλισσα η σκέψη,

ενώ η καρδιά φτερουγίζει χαρούμενη,

σαν πουλί στ'ανοιχτά χέρια του Θεού.

(Σοφία Τσολάκη, απόσπασμα από την ποιητική συλλογή "Σκέψεων Σταλαγματιές", Εκδόσεις ΚΟΥΡΟΣ).