Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΚΑΛΩΣΥΝΗΣ

Δεν ήσαν όλοι περίτεχνοι πλάστες του πηλού,

μόνο οι λιγοστοί από γεννησιμιού.

Βάττες, κορύπες φτιάχναν

από ανάγκη, αγάπη ερασιτεχνικά,

με τις ατέλειες να φαίνονται προκλητικά

χωρίς το κορακίςιο μάτι του κριτή

στην άκριτη εξέδρα από πάνω.

Σώθηκε ο τόπος

από σκυφτούς αγγειοπλάστες.

Εμφυτευμένη στα μυαλά η ύλη διδαχής

από πρωτάρηδες δασκάλους

με απαρέκκλιτες αρχές αυτογνωσίας.

Το βάρος πεποιθήσεων προσπέρασε

το μάθημα των γήϊνων αμαρτιών

το δακρυσμένο πόνημα εξιδανίκευσης μιας Τροίας,

το αλλοπρόσαλλο μυστήριο της Βαβυλώνας

τη φορτισμένη σχέση του τόπου με το χρόνο.

Αγγεία έψηναν χωρίς αποτυπώματα προσωπικά

ως έργα μη ατομικά αλλά κοινά,

ομόγνωμη συνισταμένη οξύθυμων και πράων

δεσπόζουσων και άτσαλων μορφών

με ταπεινότητα μιας άλλης παρρησίας.

Φύλαγαν σ αυτά λάδι και νερό, ιδέες και οράματα

το κέντρισμα για αναστοχασμό,

φεύγω και ξανάρχομαι,

των άγριων μαυριδερών συννέφων .

Κίνητρο όχι το σύναμα καρπών

αλλά το σφρίγος σιωπής

η γεύση των πραγμάτων.

Ανεμοστρόβιλος ψυχρός όχι από παραδρομή

συνέτριψε την έμπνευση στη μετακαλωσύνης εποχή.