βαρύ χορό μες στα κλαδιά και τ´ άνθη τους να κλέψεις,
γυρνάς ψηλά στ´ ακρόκλωνα κι ολόλευκα τα ντύνεις,
δεξιά σου ρίχνεις τη μάτια και ζέρβα κρύο δίνεις,
ερέτης μες στα σύννεφα φυσάς και μας παγώνεις,
ζυγώνεις στ´ ακροκέραμα και το χαλί απλώνεις,
ηγέτης είσαι στον καιρό του Φλεβαριού αλάνι,
θεριό φαντάζεις δυνατό της άνοιξης σεργιάνι,
ιππότης όλων των καιρών ασπρίζεις και τον Μάρτη,
καβάλα σ´ άσπρο άλογο κι αυτόν τον κάνεις γδάρτη,
λιμάνι είσαι στ´ Απριλιού την όμορφη αγκάλη,
μεριάζεις φεύγεις γέρος πια και πας σιγά κι αγάλι,
ν´ αράξεις στ´ άσπρα γένια σου να ξαναδέσεις κάβο,
ξεχνάς τις κρύες σου βραδιές το χρώμα τους το μπλάβο,
οάσεις είναι τώρα πια τα πρωτινά τερτίπια,
περνά ο Μάης ανθηρός δίχως παπούτσια τρύπια,
ρεκάζουν μες στις ρεματιές τα γάργαρα ρυάκια,
σαγήνη και οι πέρδικες μες στα κοντά κεδράκια,
τινάζονται φτεροκοπούν να χτίσουν τις φωλιές τους,
υγρά τα νυχοπόδαρα, γλυκές και οι λαλιές τους.
Φλογάστερες ανασαιμιές βαθιά στο καλοκαίρι,
χορεύουν μες σ´ ακρόγιαλα και στων βουνών τα μέρη,
ψηλά μες στο φθινόπωρο στα κίτρινα τα φύλλα,
ωραίος είσαι γέρο μας με τη γλυκιά σ’ ασπρίλα.
Θανάσης Καραθύμιος Σεκλιζιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου