Τη λύρα κρούω μ’ ανάστροφο δαχτύλι
κι’ ως ψαλμωδίες βγαίνουν ήχοι,
και φλογερό ξεχύνεται Οκτωήχι,
Αργά καίει το βραδύκαυστο φυτίλι
μες σε μυρόλαδο κι’ οι στίχοι
-αργά σμιλεύονται, όχι όπως τύχει!
Θέλει ψυχή και φαντασία η σμίλη…
Πάνω στα λεξοκύματα υψωμένοι
οι ποιητές στιχουργούν, το κύμα στέκει.
Κι’ αχολογά και λέει και δε σωπαίνει,
η λύρα, ο ζουρνάς, το τουμπελέκι.
-Ότι δώσεις, πίσω εκείνο παίρνεις!
Κάνε γοργά για δεν προφταίνεις…
Αριστομένης Λαγουβάρδος Ηρακλειο Κρητης.'' ''Στα απόκρυφα τοπία της μοναξιάς''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου