Μίνα Πατρινού : Τρία [3] ποιήματα

 I

Εδώ επάνω,

πλανιέμαι ιδαλγός τ' ουρανού.

Γεννοβολούν συνέχεια στεναγμούς

τα σύννεφα

και ύστερα απ' τις μάχες

γνωρίζω ελαφρά πώς να ξορκίζω

τις ομίχλες με τα μαύρα πρόσωπα.

Ανασαίνω μικρές διαμαντένιες πυρκαγιές,

τεντώνονται ανάμεσα πολύχρωμα και γκρι πουλιά

και δεν πάω περισσότερο μακριά

από ένα χνώτο,

για να εξερευνήσω

το πιο λεπτό παράξενο μετάξι.

Γεύομαι του ήλιου τις ακτίνες

με την γλυκύτητα που υψώνει η καρδιά

για τα μικρά τρυφερά πλάσματα.

Λούζομαι τρελούς απόκρυφους αφρούς,

μια θάλασσα με φεγγαρένια νυχτικιά

με γδέρνει πάντα.

Σε κάθε ξέφωτο μορφάζω.

Αμέτρητες καταγραφές

της ζωντανής μου αντιστροφής.

Αγγίζω τους τόπους μου.

II

Μαζεύονται οι πλανήτες βροχή,

διασχίζουν τα μηχανικά σύνορα,

διάλεξα τα λουλούδια

σ' έναν υδάτινο καμβά

και καλοδέχομαι τη θάλασσα,

με ξέπλεγα μαλλιά γελά

κι αναγνωρίζει το αλάτι των χεριών,

οι μυρωδιές της γης

τριανταφυλλένια νίκη

και το υλικό συγκεντρώνεται

μαγνητίζοντας τα χρώματα,

ηλεκτρίζεται ο ορίζοντας,

χαράζονται γραμμές,

διαμάντι διάφανο που άγγιξε τη δύση.

Υψώνονται τιτιβίσματα,

πετώ τα νήματα με θαυμασμό στην ομορφιά,

ανάσα αργόσυρτη, ζεστή,

σκιρτάει στον έβενο

και μοιράζει κύματα χαράς,

σα μουσική που δεν θέλεις να τελειώσει

ΙΙΙ

Σώμα πεταλούδας ανοιχτό

λαβώνεται

πετάει

αλλάζει σχήματα σε στάση φθαρτή,

καμπυλώνει σε παρουσία του φωτός,

βρίσκεται εκεί

που το σκοτάδι γυρεύει να κλείσει αγκαλιά

τη θαλπωρή του χρόνου, φυσάει

απαλά στο χνούδι της

και μπερδεύει την πυράδα,

αντιλάμπει βουβά τη δύναμη,

με παράφορη υφή.

Την αισθάνομαι

σαν τα χέρια μου.