Οι τοίχοι έρχονται ακόμα πιο κοντά.
Ώρα την ώρα το ταβάνι κατεβαίνει.
Το πάτωμα ως τον λαιμό, πάει καιρός
τα δεύτερα κλειδιά βορά στα ζάρια.
Ξερνάω τεθλασμένα αδιέξοδα
μισάνοιχτο το παρελθόν
μονόδρομος να πέσω απ' το μπαλκόνι.
Μπροστά στο πλην της συντριβής
στο διάολο κι αν σπάσω καμιά μνήμη.
Ανασφαλές να μένεις στο ισόγειο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου