« αλιεύς » / Θεοδοσιάδη Σοφία

 

Πάνω στα φύκια ανάσκελα
κοντά στο περιγιάλι
στήνουν χορό τα όνειρα στα μάτια της
κάθε μια στάλα όνειρου
γεύση αλήθειας τυλιγμένη στο λαιμό της
κι απ' το βυθό της θάλασσας
τη νιότη ανασύρει τη χαμένη
δεν είν' θλιμμένη..μοναχικός αρμενιστής
αναπολεί φαρμάκια που την έκαψαν
κι αφήσαν την ψυχή της σ' ατελείωτο Γενάρη..

Έριχνε δίχτυα μέσα της
Δεν απαρνήθηκε το ψάρεμα ποτές.
Πέλαγος είν' βαθύ η ζωή
κι εκείνη εγίνηκε αλιευτής
με μίαν σοφήν, περίσσειαν χάριν
πόσοι στ' αλήθεια γύρω της
δεν επουλάγαν φύκια?
Μέσα της κατοικούσε ο Θεός
κι ένα φως............
και στα σκεβρά της μάγουλα ξανά
γεννιούνταν θαυμαστά
κάθε λογής μαργαριτάρια.

Η θάλασσα ζωή της πάντα θα την προσκαλεί
θα περιμένει κείνες τις βραδιές
που 'στεκε στο πλευρό της
κι όπως στις θύμησές της θα γυρνούν
οι αναμάρτητες χαρές της
τόσο κουπιά στο νου της θα εντρυφούν
θα ντύνεται..θα γίνεται αλιεύς..
μες στων κυμάτων θα παλεύει
τον γλυκόν ανασασμόν..
των βαθέων θαλασσών της

« αλιεύς » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

https://aromasofias.blogspot.com/2023/06/blog-post_16.html