Ο σκλάβος από τον Χριστόφορο Τριάντη

  

«Ο σκλάβος δεν έχει ιστορία που να περιγράφει το παρελθόν, ούτε ανήκει στο παρόν, είναι ο άνθρωπος δίχως χρόνο και όνομα. » – από τον Χριστόφορο Τριάντη

---

Ο σκλάβος είναι όνομα ουσιαστικό που φανερώνει ιδιότητα και κατάσταση. Ο σκλάβος γεννιέται δεν γίνεται.Οι γεννήτορές του είναι άγνωστοι, αφανέρωτοι, δίχως ονόματα. Μα κι ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς. Κουβαλάει τις αόρατες αλυσίδες του, προς όλες τις κατευθύνσεις.

Με τον καιρό αισθάνεται περήφανος γι’ αυτές, ιδιαίτερα για τις πολλαπλές κινήσεις που του επιτρέπουν να πραγματοποιεί (ευχαριστημένος πάντα). Όσες προσπάθειες κι αν κάνει για να γνωρίσει τι σημαίνει ελευθερία είναι άκαρπες, άνοστες και αναποτελεσματικές.

Πιστεύει ότι η σκλαβιά είναι η σταθερά και νόμιμη συνιστάμενη της υπάρχουσας κοσμικής δομής, του σύμπαντος ολόκληρου. Μια αισχύλεια προσφορά του κράτους (και της βίας) στον προμηθεϊκό άνθρωπο.

Ο σκλάβος δεν έχει ιστορία που να περιγράφει το παρελθόν, ούτε ανήκει στο παρόν, είναι ο άνθρωπος δίχως χρόνο και όνομα. Απλά κάποιες φορές οι θόρυβοι από τις σερνάμενες αλυσίδες του έχουν κάτι αποκρουστικό, κάτι βαθιά αρρωστημένο και χυδαίο. «Φτιάχνουν» απελπισία. Τότε ο σκλάβος αποζητά να ψηλαφίσει τον φαύλο κύκλο της βιωτής. Από κοινού με άλλους σκλάβους συντηρούν κάθε τι φαύλο, εκόντες άκοντες.

Τρέχει και κάθεται μαζί τους, συντρώγει, συμπίνει και συναγελάζεται. Και μετά από λίγο καιρό (ή στιγμές) ακολουθεί τη μεταφυσική οδό, υπάρχει και τέτοια. Εδώ, όμως έρχεται ο φόβος. Ο σκλάβος (με τους ομοϊδεάτες του) προσκυνά ό,τι βρίσκεται πρόχειρο μπροστά στα μάτια του: ένα τεχνητό θαύμα, λίγο μυστήριο και το κύρος της αγίας εξουσίας.

Αυτή η αγία πραγματικότητα γνωρίζει καλά τι σημαίνει να είσαι «ευτυχισμένος», δηλαδή να σκέφτονται οι άλλοι (οι κύριοι και οι υπεράνθρωποι) για σένα και προπαντός να εξοβελίζουν απ’ τους σκλάβους, την απραξία και την ακινησία. Μεγέθη αμαρτωλά, επαναστατικά και ακραίως απαγορευτικά για την τάξη και τους διαχωρισμούς.

Ο σκλάβος είναι γεννημένος για να πράττει, να δρα, να κάνει κάθε τίμια και χρήσιμη εργασία (κι επάγγελμα): ν’ ανοίγει τάφους, να προσεύχεται, να πολεμάει, ν’ αστυνομεύει, ν’ αγριμολογεί, να κρατάει συντροφιά στους επίσημους καλλιτέχνες και λογοτέχνες και φυσικά στους άρχοντες και τους βασιλιάδες. Ενίοτε είναι ανάγκη να γίνεται γελωτοποιός, είναι το καθήκον του προς την υπηρεσία και τα θεϊκά κελεύσματα.

Και αν καμιά φορά ακουστεί να απαγγέλλει ποιήματα, στιχοδημιουργήματα και τραγουδάκια, το κάνει για να πλάσει έναν άλλον «ονειρικό» κόσμο. Αλλά κι αυτός ο κόσμος είναι θαμπός, μία μίμηση του ήδη θαυμαστού νέου κόσμου (κατά Χάξλεϊ), στον οποίο εγκταβιοί από γεννησιμιού του. Αυτή είναι η τιμωρία του και δεν υπάρχει διαφυγή.

Η σκλαβιά αποτελεί μια κληρονομική και κληρονομημένη ιδιότητα και κατάσταση. Καρμική και αριστοτελική εντελέχεια, δίχως κάθαρση και σωτηρία. Οι Ηρακλείς – σωτήρες αποδήμησαν νωρίς για Ηλύσια πεδία και άφησαν τον Καύκασο γυμνό, τρόπαιο στους τιποτάκηδες, κατ’ αποκλειστικότητα και προϊστορική επιβράβευση.