5ο Πολιτιστικό Πανόραμα Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου

 

 

Ο Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού της Ελλάδας (Λογοτεχνικό Έτος Άλκη Ζέη 2023), της Γενική Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας, της Κυπριακής Πρεσβείας, της Περιφέρειας Αττικής και του Δήμου Αθηναίων, διοργανώνει το 5ο Πολιτιστικό Πανόραμα του Σ.Π.Ε.Κ. στην Αθήνα, την Παρασκευή 2 Ιουνίου 2023, 16:00-21:00, στο ΣΕΡΑΦΕΙΟ του Δήμου Αθηναίων (Εχελιδών &, Πειραιώς 144, Αθήνα 118 54). Η εκδήλωση περιλαμβάνει έκθεση βιβλίων των συγγραφέων του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου (έντυπες εκδόσεις, eBooks, Audiobooks, Video Books), παρουσιάσεις βιβλίων συγγραφέων του ΣΠΕΚ, ανάγνωση έργων που διακρίθηκαν στους διαγωνισμούς ποίησης και πεζόμορφου στοχασμού του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου και ανθολογούνται στις ομώνυμες ανθολογίες “Για την Άλκη Ζέη”, “Για τον Κώστα Καρυωτάκη”, “Δε Σε Ξεχνώ Ιωνία, Ω Σμύρνη Εσύ Μαργαριτάρι”, “Για τον Μανώλη Αναγνωστάκη” από τους αριστεύσαντες δημιουργούς τους, βραβεύσεις, τιμητικές διακρίσεις, παρουσίαση μουσικών και εικαστικών έργων καλλιτεχνών του ΣΠΕΚ. Ακολουθεί το πρόγραμμα της εκδήλωσης:

 

15:30 Προσέλευση σε ήχους του Solomos Web Radio TV

16:00 Έναρξη – Μουσικό Καλωσόρισμα “Μέρη που μας λείπετε” στίχοι Ελ. Πλουτάρχου, σύνθεση Γ. Σερδάρη, ερμηνεία Στ. Στυλιανού

16:10  Σύντομοι Χαιρετισμοί

16:30 Γκασνάκη Άννα | “Αδολη αγάπη” ποιητική συλλογή, “Νότες αιωνιότητας” eBook ποίησης 

16:45 Αναγνώσεις συμμετοχών από διακριθέντες ανθολογιών διαγωνισμών (αλφαβητικά)

17:15 Μπίσσα Πόπη | “Αποτυπώσεις”  ποιητική συλλογή

17:30 Αναγνώσεις συμμετοχών από διακριθέντες ανθολογιών διαγωνισμών (αλφαβητικά)

18:00 Αρέστης Γεώργιος | “Τα ες Σαλαμίνα και Αμμόχωστον Ποιήματα” eBook ποίησης, “Ο Γεώργιος Αρέστης διαβάζει Αρέστη” Ποιητές του Ελληνισμού – Audiobook – Video book

18:15 Μουσικοποιητικό Μέρος “Ο Γεώργιος Αρέστης διαβάζει Αρέστη” στίχοι Γ. Αρέστης, μουσική σύνθεση Σ. Σιδεράς, πιάνο Γ. Παγιάτης

18:30 Αναγνώσεις συμμετοχών από διακριθέντες ανθολογιών διαγωνισμών (αλφαβητικά)

18:45 Πλουτάρχου Ελευθέριος | “Ονείρατα και Στοχασμοί” ποιητική συλλογή, “Μια ηλιαχτίδα ανατολής στη δύση”  διηγήματα, “Ελλήνων Μύθοι” ποιητική συλλογή, “Η επανάσταση των λέξεων του καλού” παραμύθι Audiobook – Video book, “Μέρη που μας λείπετε” μουσικό audiobook

19:00 Αναγνώσεις συμμετοχών από διακριθέντες ανθολογιών διαγωνισμών (αλφαβητικά)

19:15 Παπαθανασοπούλου Έλενα |  “Τα άνθη της απεραντοσύνης”  ποιητική συλλογή, “Τα παιχνιδοπαραμύθια της μαμάς” 4 διαλεχτά παραμύθια eBook

19:30 Αναγνώσεις συμμετοχών από διακριθέντες ανθολογιών διαγωνισμών (αλφαβητικά)

19:45 Ντικμπασάνης Χρήστος “100 ανάσες μακριά από τον εφιάλτη” ποιητική συλλογή, “Η σιωπή των κραυγών”  eBook ποίησης

20:00 Μουσικό Αφιέρωμα “Έφυγες” στίχοι Ελ. Πλουτάρχου, μουσική σύνθεση Σ. Παπαϊωάννου, πιάνο, τραγούδι

20:15 Αναγνώσεις συμμετοχών από διακριθέντες ανθολογιών διαγωνισμών (αλφαβητικά)

20:45 Ευχαριστίες – Αποχαιρετισμός

20:55 Μουσικό Αφιέρωμα “Άνεμος Ήρθε” στίχοι Γ. Τζιβρά, σύνθεση – πιάνο – φωνή Σ. Παπαϊωάννου, ερμηνεία Γ. Φανάρας

21:00 Λήξη Εκδήλωσης

 

Το 5ο Πολιτιστικό Πανόραμα του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου είναι ανοιχτό στο κοινό (ηλικίες 12+). Σε αυτό συμμετέχουν Ελλαδίτες, Κύπριοι και Απόδημοι, επίτιμα μέλη, συνεργάτες, μέλη, φίλοι, εθελοντές και υποστηρικτές του Σ.Π.Ε.Κ. από διάφορα μέρη της Ελλάδας, της Κύπρου και του εξωτερικού. Οι συγγραφείς του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου και των συνεργαζόμενων εκδόσεων Αρχύτας θα χαρούν να υπογράψουν τα βιβλία τους και να συνομιλήσουν με βιβλιόφιλους που θα τους τιμήσουν με την παρουσία τους. Οι εικαστικοί καλλιτέχνες του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου με θέρμη θα παρουσιάσουν τα έργα τους στους φιλότεχνους επισκέπτες. Η Διοίκηση του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου θα είναι παρούσα με αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό να σας καλωσορίσει στη μεγάλη οικογένεια του Σ.Π.Ε.Κ.!

 

Επιμέλεια, παρουσίαση, συντονισμός: Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά, Πρόεδρος Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου – SOLOMOS Web Radio TV

 

Για πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνείτε μαζί μας στο email: info@cultural-association.org και στον τηλεφωνικό αριθμό: (0030) 2310313143  (Δ-Π 9:30-17:00).

Επτά [7] ποιήματα για την Πόλη (Κωνσταντινούπολη)

 

Μαρμαρωμένε Βασιλιά / Κωνσταντίνος Καρυωτάκης

Και ρίχτηκε με τ’ άτι του μες στων εχθρών τα πλήθια,
το πύρινο το βλέμμα του σκορπούσε την τρομάρα,
και το σπαθί του τη θανή. Στα χάλκινά του στήθια,
εξέσπασε η όργητα σε βροντερή κατάρα.

Εθόλωσαν τα μάτια του. Τ’ αγνό το μέτωπό του,
θαρρείς ο φωτοστέφανος της Δόξας τ’ αγκαλιάζει.
Κι έπεσε χάμου ο Τρανός! Θρηνήστε το χαμό του.
Μα, μη! Σε τέτοιο θάνατο ο θρήνος δεν ταιριάζει.

Κι έπεσε χάμου ο Τρανός! Κυλίστηκε στο χώμα,
ένας Τιτάν π’ ακόμα χτες εστόλιζ’ ένα θρόνο,
κι εσφάλισε – οϊμένανε! – για πάντ’ αυτό το στόμα,
που κάθε πίκρα ρούφαγε κι έχυν’ ελπίδες μόνο,

Μαρμαρωμένε Βασιλιά, πολύ δε θα προσμένεις.
Ένα πρωί απ’ τα νερά του Βόσπορου κει πέρα
θε να προβάλει λαμπερός, μιας Λευτεριάς χαμένης,
ο ασημένιος ήλιος. Ω, δοξασμένη μέρα!

**

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ / Οδυσσέα Ελύτη

Ι

Έτσι καθώς εστέκονταν ορθός μπροστά στην Πύλη κι άπαρτος μες
στη λύπη του

Μακριά του κόσμου που η ψυχή του γύρευε να λογαριάσει στο φάρ-
δος Παραδείσου Και σκληρός πιο κι απ’ την πέτρα που δεν τον
είχανε κοιτάξει τρυφερά ποτέ – κάποτε τα στραβά δόντια του άσπρι-
ζαν παράξενα

Κι όπως περνούσε με το βλέμμα του λίγο πιο πάνω απ’ τους ανθρώ-
πους κι έβγανε απ’ όλους Έναν που του χαμογελούσε τον
Αληθινόν που ο χάρος δεν τον έπιανε

Πρόσεχε να προφέρει καθαρά τη λέξη θάλασσα έτσι που να γυαλί-
σουν μέσα της όλα τα δελφίνια Κι η ερημιά πολλή που να χωρά ο
Θεός κι η κάθε μια σταγόνα σταθερή στον ήλιο ν’ ανεβαίνει

Νέος ακόμα είχε δει στους ώμους των μεγάλων τα χρυσά να λάμπουν
και να φεύγουν Και μια νύχτα θυμάται σ’ ώρα μεγάλης τρικυ-
μίας βόγκηξε ο λαιμός του πόντου τόσο που θολώθη μα δεν έστερ-
ξε να του σταθεί

Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε.

II

Θεέ μου και τώρα τι Που ‘χε με χίλιους να παλέψει χώρια με τη
μοναξιά του ποιος αυτός που ‘ξερε μ’ ένα λόγο του να δώσει ολά-
κερης της γης να ξεδιψάσει τι

Που όλα του τα ‘χαν πάρει Και τα πέδιλά του τα σταυροδετά και το

τρικράνι του το μυτερό και το τοιχίο που καβαλούσε κάθε απομεσή-
μερο να κρατάει τα γκέμια ενάντια στον καιρό σαν ζόρικο και πηδη-
χτό βαρκάκι

Και μια φούχτα λουίζα που την είχε τρίψει στα μάγουλα ενός κορι-
τσιού μεσάνυχτα να το φιλήσει (πως κουρναλίζαν τα νερά του
φεγγαριού στα πέτρινα τα σκαλοπάτια τρεις γκρεμούς πάνω απ’ τη
θάλασσα…)

Μεσημέρι από νύχτα Και μήτ’ ένας πλάι του Μονάχα οι λέξεις
του οι πιστές που ‘σμιγαν όλα τους τα χρώματα ν’ αφήσουν μες στο
χέρι του μια λόγχη από άσπρο φως

Και αντίκρυ σ’ όλο των τειχών το μάκρος μυρμηκιά οι χυμένες
μες στο γύψο κεφαλές όσο έπαιρνε το μάτι του

«Μεσημέρι από νύχτα – όλ’ η ζωή μια λάμψη!» φώναξε κι όρμησε
μες στο σωρό σύρνοντας πίσω του χρυσή γραμμή ατελεύτητη

Και αμέσως ένιωσε ξεκινημένη από μακριά η στερνή χλωμάδα
να τον κυριε

III

Τώρα καθώς του ήλιου η φτερωτή ολοένα γυρνούσε και πιο γρήγο-
ρα οι αυλές βουτούσαν μέσα στο χειμώνα κι έβγαιναν πάλι κατα-
κόκκινες απ’ τα γεράνια

Κι οι μικροί δροσεροί τρούλοι όμοια μέδουσες γαλάζιες έφταναν κά-
θε φορά και πιο ψηλά στ’ ασήμια που τα ψιλοδούλευε ο αγέρας
γι’ άλλων καιρών πιο μακρινών το εικόνισμα

Κόρες παρθένες φέγγοντας η αγκαλιά τους ένα θερινό ξημέρωμα
φρέσκα βαγιόφυλλα και της μυρσίνης της ξεριζωμένης των βυθών
σταλάζοντας ιώδιο τα κλωνάρια

Του ‘φερναν Ενώ κάτω απ’ τα πόδια του άκουγε στη μεγάλη κα-
ταβόθρα να καταποντίζονται πλώρες μαύρων καραβιών τ’ αρχαία
και καπνισμένα ξύλα όθε με στυλωμένο μάτι ορθές ακόμη Θεο-
μήτορες επιτιμούσανε

Αναποδογυρισμένα στις χωματερές αλόγατα σωρός τα χτίσματα
μικρά μεγάλα θρουβαλιασμός και σκόνης άναμμα μες στον αέρα

Πάντοτε με μια λέξη μες στα δόντια του άσπαστη κειτάμενος

Αυτός

ο τελευταίος Έλληνας!

*

Της Αγιάς Σοφιάς / Δημοτικό 

Σημαίνει ὁ Θεός, σημαίνει ἡ γῆς, σημαίνουν τὰ ἐπουράνια,
σημαίνει κι ἡ Ἁγιά-Σοφιά, τὸ μέγα μοναστήρι,
μὲ τετρακόσια σήμαντρα κι ἑξήντα δυὸ καμπάνες,
κάθε καμπάνα καὶ παπᾶς, κάθε παπᾶς καὶ διάκος.

Ψάλλει ζερβὰ ὁ βασιλιάς, δεξιὰ ὁ πατριάρχης,
κι ἀπ᾿ τὴν πολλὴ τὴν ψαλμουδιὰ ἐσειόντανε οἱ κολόνες.
Νὰ μποῦνε στὸ χερουβικὸ καὶ νά ῾βγει ὁ βασιλέας,
φωνὴ τοὺς ἦρθε ἐξ οὐρανοῦ κι ἀπ᾿ ἀρχαγγέλου στόμα:
«Πάψετε τὸ χερουβικὸ κι ἂς χαμηλώσουν τ᾿ Ἅγια,
παπάδες πᾶρτε τὰ ἱερὰ καὶ σεῖς κεριὰ σβηστῆτε,
γιατί ῾ναι θέλημα Θεοῦ ἡ Πόλη νὰ τουρκέψει.

Μόν᾿ στεῖλτε λόγο στὴ Φραγκιά, νὰ ῾ρθοῦν τρία καράβια,
τό ῾να νὰ πάρει τὸ σταυρὸ καὶ τ᾿ ἄλλο τὸ βαγγέλιο,
τὸ τρίτο τὸ καλύτερο, τὴν ἅγια Τράπεζά μας,
μὴ μᾶς τὴν πάρουν τὰ σκυλιὰ καὶ μᾶς τὴ μαγαρίσουν».

Ἡ Δέσποινα ταράχτηκε καὶ δάκρυσαν οἱ εἰκόνες.
«Σώπασε κυρὰ Δέσποινα, καὶ μὴ πολυδακρύζῃς,
πάλι μὲ χρόνους, μὲ καιρούς, πάλι δικά μας θά ῾ναι».

*

 Δώδεκα Ευζωνάκια

Δώδεκα ευζωνάκια τ' αποφασίσανε
στην Πόλη για να πάνε Παναγιά μου
να πολεμήσουνε

Στο δρόμο που πηγαίναν στη Μαύρη θάλασσα
κακιά φουρτούνα πιάνει Παναγιά μου
ξεσκίζει τα πανιά

Δεν κλαίμε το καράβι δεν κλαίμε τα πανιά
μον' κλαίμε τα ευζωνάκια Παναγιά μου
τα νιούτσικα παιδιά

Βοήθα Παναγιά μου να τα γλιτώσουμε
κι όλα σου τα καντήλια Παναγιά μου
θα στ' ασημώσουμε

Βοήθα Άη Γιώργη, βοήθα Παναγιά

να πάρουμε την Πόλη, Παναγιά μου

και την Αγιά Σοφιά!

 

*

Μαρμαρωμένος Βασιλιάς / Πυθαγόρας

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα,
τo 'να σκοτώθηκε, τ' άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά.
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά.

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα,
το 'να σκοτώθηκε, τ' άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά,
δυο πετροχελιδόνια,
μα κει εμμείνανε κι όνειρο γίνανε
και δακρυσμένα χρόνια.

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά.
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά

*

Ο τελευταίος Παλαιολόγος / Γεώργιος Βιζυηνός 

– Τον είδες με τα μάτια σου, γιαγιά τον Βασιλέα

ή μήπως και σου φάνηκε, σαν όνειρο να πούμε,

σαν παραμύθι τάχα;

– Τον είδα με τα μάτια μου, ωσάν και σένα νέα,

Πα να γενώ εκατό χρονών, κι ακόμα το θυμούμαι

σαν νάταν χθες μονάχα.

– Απέθανε, γιαγιά;

– Ποτέ, παιδάκι μου, κοιμάται.

– Και τώρα πια δεν ημπορεί

γιαγιάκα να ξυπνήση;

– Ω, βέβαια! Καιρούς καιρούς,

σηκώνει το κεφάλι,

και βλεπ’ αν ήρθεν η στιγμή,

πόχει ο Θεός ορίσει.

– Πότε, γιαγιά μου, πότε;

– Οταν τρανέψης, γιόκα μου,

να αρματωθείς, και κάμης,

τον όρκο στην Ελευθεριά,

συ κι όλη η νεολαία,

θα σώσετε την χώρα.

Κι ο βασιλιάς θα σηκωθεί

τον Τούρκο να χτυπήση.

Και χτύπα-χτύπα, θα τον πα

πίσω στην κόκκινη μηλιά,

και πίσω από τον ήλιο,

που πια να μη γυρίση!

*

(Δημοτικό τραγούδι του Πόντου) 

Το ανακάλημα της Κωνσταντινούπολης 

Θρήνος κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός και λύπη,

Θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις.

Εχάσασιν το σπίτιν τους, την Πόλιν την αγία,

το θάρρος και το καύχημα και την απαντοχήν τους.

Τις το ‘πεν; Τις το μήνυσε; Πότε ‘λθεν το μαντάτο;

Καράβιν εκατέβαινε στα μέρη της Τενέδου

και κάτεργον το υπάντησε, στέκει και αναρωτά το:

-“Καράβιν, πόθεν έρκεσαι και πόθεν κατεβαίνεις;”

-“Ερκομαι ακ τα’ ανάθεμα κι εκ το βαρύν το σκότος,

ακ την αστραποχάλαζην, ακ την ανεμοζάλην°

απέ την Πόλην έρχομαι την αστραποκαμένην.

Εγώ γομάριν Δε βαστώ, αμέ μαντάτα φέρνω

κακά δια τους χριστιανούς, πικρά και δολωμένα.

Ορχήστρα νυκτών εγχόρδων / Παγιασλής Τάσσος

κατάκοποι θα εκραγούμε
νεκροί θα κοιμηθούμε
ζωντανοί θ’ αναστηθούμε
γυμνοί μες το σκοτάδι να κάψουμε το φως.

στεγνός είμαι.

Περί απληστίας / Σαλίβερος Νικόλας

 
 
Απληστία,
·         (Λεξικό)η ιδιότητα του άπληστου, να μην ικανοποιείται κάποιος ποτέ και να θέλει πάντα περισσότερα
Ενσικτο
. (Λεξικό) Η  Ικανοποίηση των βιολογικών αναγκών του ανθρώπου που δρουν ασυνείδητα
Για απαραγωγή και βιοσιμότητα
 
Στα 7 θανάσιμα κατά Δάντη αναφέρεται και η απληστία που άγει
Στην φιλαργυρία ,πλεονεξία.
Στη ορθόδοξη θρησκεία μεταφέρεται σαν φιλαργυρία που άγει στην εξουσία
Όμως και στις δύο περιπτώσεις οι αναφερόμενες αμαρτίες, τολμώ να
τοποθετήσω την απληστία(πλεονεξία) σε όλες..
Αυτό με προτρέπει να θεωρήσω στην απληστια επιβάλεται μια  Ταντάλειος τιμωρία.
Σε κάθε υπερβολική δόσην ενσίκτων και γνωστών αμαρτημάτων,ενσυνείδητα τελούντων
 
Σε ολά τα αμαρτήματα  θεωρώ την απληστία σαν εγγενή(γενετήσιο ένστικτο), δεδομένου όλα αυτά  εμπεριέχουν στην υπερβολική μορφή τους,στη ακόρεστη επιθυμία, αμάρτημα(με τη αρχαία εννοια της άτυχίας στο στόχο)
Εδώ να προσθέσω ότι η απληστία (κατάχρηση επιθυμιών βιολογικών και μη) είναι και αιτία(πηγή) των υπολοίπων γνωστών αμαρτηματων(Δάντη και θρησκειών)
Ό μύθος έχει πάντα μια ιστορική βάση,
και το αποδεικύει η πραγματικότητα με τούτο.
 
Ένα μικρο ζωάκι και ένα πονήρευτο παιδί(βρέφος) θα απλώσει το χεράκι του να καρπωθεί από το πιάτο του διπκλανού του  ,άσχετα αν το δικό του πιάτο έχει περισσότερα. Για τούτο πιστευω ότι η απληστία αν όχι  ένστικτο,αποτελεί απόρροια του ένστικτου επιβίωσης και γιατί όχι όλων των επιθυμιών και αναγκών κάθε ζώου.
Η δε υπέρμετρη απληστία δημιουργεί και την κατάληξη όλων των αμαρτηματών,σε αποτυχημένες πράξεις.
Ο Πλάτων μας λέγει «Αυτό που αξίιζει δεν είναι να ζείς για να αποκτήσεις πρισσότερα(σε κάθε επιθυμία ή διάθεση) αλλά να ζείς καλά
Ο δε Αριστοτέλης έφη
Η φτώχεια είναι έλλειψη πολλών πραγμάτων και η απληστία όλων.
Ο Δημόκριτος επιμένει
Η επιθυμία για το περισσότερο(σε κάθε τι) ακυρώνει το παρόν.
Ο Αρίστιππος διευκρινίζει
Ούτε στον Πάρι συνέφερε να διαλέξει μόνο μία
Και ο Νεός Καζαντζακης λέει
Είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη μέσα στο μέλι και κατάλαβα.(τις εστι απληστία)
Ο δε Αλμπερ Καμυ τονίζει
Ο σκλάβος ξεκινά ζητώντας δικαιοσύνη και καταλήγει να περιμένει να φορέσει ένα στέμμα
 
Και συνεχίζω
 
Όλοι θέλουν να ζήσουν πολύ, κανένας όμως δεν θέλει να γεράσει.
Βενιαμίν Φραγκλίνος
Όταν προσεύχεσαι είναι σαν να θέλεις οι νόμοι του σύμπαντος να καταργηθούν για χάρη ενός μοναδικού και ανάξιου ικέτη.
Αμβρόσιος Μπηρς
Όλοι οι λαοί θέλουν ειρήνη, αλλά θέλουν μια ειρήνη όπως τους βολεύει.
John Fisher
Η επιθυμία για γνώση, όπως η δίψα για πλούτη, αυξάνεται συνεχώς όσο περισσότερη αποκτούμε.
Laurence Sterne
Δεν ξέρουμε τι θέλουμε, αλλά είμαστε έτοιμοι να δαγκώσουμε κάποιον για να το πάρουμε.
Will Rogers
Αν οι επιθυμίες σου δεν έχουν τελειωμό, το ίδιο θα συμβαίνει και με τις έγνοιες και τους φόβους σου.
Dr. Thomas Fuller
 
Και τα λαϊκα
 
Το ένα μάτι στο γιαχνί και τ’ άλλο στο πιλάφι.
Του παπά η κοιλιά είν’ αμπάρι, θέλει να φάει και να πάρει.
Ο πλούσιος που παρακαλάει τον Θεό, κακό έχει στο νου του.
Μάτια λαίμαργα, ψυχή χαμένη.
 
Και από όλα αυτά γιατι να μην πιστέψω ότι η απληστία αν όχι ένστικτο είναι γεννετήσιο κληροδότημα που με αυτό ο άνθρωπος γεννιέται και ακολουθεί.
 
Είναι λοιπόν η απληστία και για μένα
«Αμαρτία(αστοχία) στην πλάση του ανθρώπου»
και όχι λογοτεχνική ή θρησκευτινή έννοια

ΤΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ / Αλεξανδρής Γιώργος

 

Για το προσωπικό τ’ αντάμωμα σαν ξεκινήσεις
στη στράτα της ζωής που τη θέλεις πλατιά και μακρινή,
κρυφό και γλυκό ξαπόσταμα ποτέ μην πεθυμήσεις
στ’  ακρόδενδρου τον ίσκιο  και την νεροπηγή.

Στα  μάτια σου,  κατάματα ν’ αφήσεις να γέρνει
η λαύρα του ήλιου και τ’ άπειρο τ’ ουρανού
και στα στεγνά σου χείλη η δίψα να  σου φέρνει
καθάρια κι άγια νάματα της ψυχής και του μυαλού.

Οι πόθοι σου  αδέσποτα φαντάσματα να μη γίνουν,
τα όνειρα να μην σε ακολουθούν  εξόριστα και γυμνά
και οι σκέψεις σου κοντόθωρες  να μη μείνουν
σε  μέρες και νύχτες που μέτρησες απανωτά.

Στο διάβα ταπεινές στιγμές μη νοσταλγήσεις,
το κάθε σου πρώτο βήμα να το θαρρείς στερνό
και φίλημα χαιρετισμού σε μνήμες μην ποθήσεις,
το βέβαιο αγκαλιάσεις και χάσεις τον πειρασμό.

Για της γνώσης τον παιδεμό στη μύηση  σαν ξεκινήσεις
στην  απόκληρη κι ασύμμετρη συνοδεία της ζωής,
το τέλος της ως δίδαγμα να μην αποζητήσεις
και μ’ αποφθέγματα αδόκιμος κριτής  να μη φανείς.

Στα διλήμματα  του λογισμού  και τις φοβίες  μη σταθείς,
στου ξορκισμού το θόλωμα μη σε γητέψει ο νους σου
και για αρνήσεις κι επιστρόφια να μην αναρωτηθείς.
Απέναντι θα στέκεσαι εσύ, ορκιστής του εαυτού σου.

ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΗΣ ΑΡΓΙΘΕΑΣ* / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Εκεί που διάβαινε ο βυζαντινός ο Κόμης
μες τα απόβραδα
σε άνοιξης τα γαληνά τα σαββατόβραδα
σε στράτες σε ξωκλήσια σε χωριά σε ρούγες
εκεί χτυπάνε οι λευκές της μνήμης μας φτερούγες.
 
Στα έρμα σπίτια ξαποσταίνουν τα θλιμμένα δειλινά
ψηλά αγναντεύοντας παντέρμα τα βουνά
Αντίχριστοι !
Τ’ αηδόνια τραγουδάν ακόμα
το χαμοκέρασο τα χείλη βάφει! Και το στόμα!
 
Και λαχταράμε όλοι μας τους Μάηδες που χάσαμε
κι όλοι ποτέ!
Ποτέ δεν τους ξεχάσαμε
με τα τραγούδια τα λουλούδια τα βελάσματα
στης τωρινής ψυχής μας τα χαλάσματα.
 
Ξυπνάτε του σαθρού πολιτισμού αστυσκλάβοι
στην ξενιτιά της πόλης κάθε μέρα πιο ξένοι
και πιο σκλάβοι
σας περιμένει η φύση το πετάλουδο λουλούδι
του Κούκου το Απριλιάτικο τραγούδι.
 
Και στο χορταριασμένο των Γονιών το μνήμα
ανάψτε το καντήλι
στ’ Άγιου το κλαρίνο κρατήστε το μαντήλι
και πείτε: Αν με τα φαύλα του πολιτισμού συνεταξάμην
Ε! Φτάνει πια ως εδώ!
                                    Απεταξάμην τρις Απεταξάμην.
 
                                                                       Β.Α.
* Ορεινή δυσπρόσιτη περιοχή
των θεσσαλικών αγράφων.

Μέλισσες / Ιάκωβος Μαρκόπουλος

 

 

           

Άνοιξη. .   Ανάσταση ή αναγέννηση της φύσης; Δεν έχει σημασία. Αμφότερα είναι θηλυκά. Οπότε φέρνουν ζωή, και αυτό έχει σημασία.

            Είμαι μια μέλισσα και βγαίνω για πρώτη φορά φέτος έξω από την κυψέλη. Πέντε μήνες περίμενα αυτή τη στιγμή. Τη στιγμή της ελευθερίας και του καθήκοντος. Μαγεμένη πετάω ψηλά. Αυτά που βλέπω, που ακούω που αισθάνομαι με κάνουν ευτυχισμένη. Μακριά από το σκοτεινό και μονότονο περιβάλλον της κυψέλης πετάω κάτω από ένα καταγάλανο ουρανό, μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο με σκόρπιες εστίες πολύχρωμων και ζουμερών λουλουδιών. Το μέλι που είχαμε μαζέψει τελειώνει και έτσι θα απολαμβάνω τη θέα πίνοντας συγχρόνως και το νέκταρ των λουλουδιών. Τι καλύτερο θα μπορούσε να μου συμβεί;

            Ένα τεράστιο, κάτασπρο λουλούδι μπροστά μου έχει ανοίξει διάπλατα τα πέταλα του και με περιμένει να γευθώ τον χυμό του. Δεν είναι σωστό να το αφήσω να περιμένει! Τρυπώνω προσεκτικά μέσα του και αρχίζω να χαίρομαι τα αγαθά του.

-  Χωράω κι εγώ; Ακούω μια φωνή δίπλα μου.

            Γυρνάω και βλέπω την παλιά μου φίλη την Αργυρώ. Η Αργυρώ ήταν μια από τις μέλισσες που άφησαν την κυψέλη, το προηγούμενο καλοκαίρι, για μια καλύτερη ζωή. Για την ακρίβεια όσες έφυγαν είχαν ήδη στο μυαλό τους τι θα κάνουν.

            Θα έκαναν λένε μια κοινωνία όπου όλοι μαζί θα αποφάσιζαν για όλα τα θέματα της κυψέλης. Κάθε κλάδος όπως οι κηφήνες (τους οποίους ποτέ δεν θα έδιωχναν), οι συλλέκτες, οι φρουροί, οι τροφοί, ο βασιλικός οίκος που θα μετονομαζόταν σε μητρικός και ίσως και τα νεογνά  θα μαζεύονταν ξεχωριστά και θα συζητούσαν κάθε θέμα της κυψέλης. Κατόπιν θα έλεγαν την άποψή τους στο κεντρικό συμβούλιο. Στο συμβούλιο εκτός από τους εκπροσώπους των κλάδων θα βρισκόταν οι μόνιμοι γραμματείς η ευθύνη των οποίων θα ήταν να ελέγχουν αν οι αποφάσεις είναι ενάντια στο λαϊκό σύστημα της κυψέλης. Το κεντρικό συμβούλιο τέλος θα αποφάσιζε.

-  Και βέβαια χωράς, γλυκιά μου.

-  Σ' ευχαριστώ. Δε θα άντεχα να ψάξω για άλλο λουλούδι.

- Μα Αργυρώ εσύ μου φαίνεσαι πολύ κουρασμένη. Γιατί δε πας να ξεκουραστείς και να συνεχίσεις αύριο.

- Πολύ θα το ήθελα αλλά δε γίνεται. Θα πρέπει όσες εργάτριες μείναμε να μπορέσουμε να μαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερη τροφή. Το μελίσσι μας κινδυνεύει.

- Μα τι πάθατε; Χάλασε η κυψέλη; Σας επιτέθηκε κανένα ζώο ή αρρωστήσατε;

- Δυστυχώς φίλη μου αρρωστήσαμε. Άσε με να πιω λίγο χυμό και θα στα πω. Θέλω να τα βγάλω από μέσα μου. Τώρα μάλιστα που ο υπεύθυνος κηφήνας είναι στην άλλη πλευρά του αγρού.

            Την έβλεπα να πίνει λαίμαργα το χυμό του λουλουδιού και τη λυπήθηκα. Τα φτερά της είχαν αρχίσει να σκίζονται και τα χρώματά της ήταν θαμπά. Οι κινήσεις της απελπιστικά αργές σα κάποιος να της είχε ρουφήξει όλη την ενέργεια.

Αφού ήπιε και χόρτασε έκατσε βολικά δίπλα και αναστέναξε.

- Από που να αρχίσω; Χαμογέλασε.

            Πάντα συμπαθούσα την Αργυρώ. Ήταν πάντα εύθυμη, καλοδιάθετη και εργατική. Αν και τώρα στα μάτια της διέκρινα ένα φόβο προσπάθησε να είναι όσο πιο φιλική και άνετη γινόταν.

-  Θυμάσαι, τότε που ήμουν εργάτρια στη κυψέλη μας;

- Και βέβαια θυμάμαι, της απάντησα ενώ συγχρόνως αναρίγησα που άκουσα να λέει "κυψέλη μας". Κάτι δε πήγαινε καλά.

- Η βασίλισσα η παλιά, ήταν πολύ φορτική. Φερόταν πολύ σκληρά σε όλες μας. Δεν είχε καλό χαρακτήρα. Αυτούς όμως που ταλαιπωρούσε περισσότερο ήταν οι κηφήνες. Με το παραμικρό τους πετούσε έξω από την κυψέλη. Για πρώτη φορά άρχισαν αυτοί να συζητάνε μεταξύ τους τα βάσανά τους.

- Ναι, συμπλήρωσα. Και είχαν αρκετό ελεύθερο χρόνο να το κάνουν.

- Είχαν λοιπόν μια λαμπρή ιδέα για το πώς θα μπορούσε να διοικηθεί μια κυψέλη χωρίς να είναι υποχρεωμένες οι μέλισσες να ανέχονται μια παράλογη βασίλισσα. Η ιδέα αυτή προτάθηκε σε όλες τις μέλισσες και όσες θελήσαμε να την εφαρμόσουμε φύγαμε και φτιάξαμε μια νέα κοινωνία.

- Ναι θυμάμαι, και μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με την ιδέα. Είμαι όμως λίγο δειλή και δε τόλμησα να σας ακολουθήσω.

-  Και καλά έκανες. Ναι καλά έκανες. Πες μου. Τι έγινε με την προηγούμενη την βασίλισσα;

- Αναγκαστήκαμε και την διώξαμε. Πήρε μαζί της και την αυλή της και ησυχάσαμε. Τώρα ευτυχώς με τη νέα είμαστε καλά.

- Κοίτα φίλη μου εσείς διώξατε την βασίλισσα. Εμείς όμως ποιόν να διώξουμε για να ηρεμήσουμε; Όλοι δουλεύουμε και ζούμε για κάτι άυλο. Αυτό το άυλο λέγεται «ιδέα» και το υπηρετούμε χωρίς ποτέ να το δούμε.

-  Ναι φαντάζομαι εννοείς την ιδέα που είχατε και για την οποία φύγατε.

- Ακριβώς. Μόνο που για να εφαρμοστεί αυτό που σκεφτήκαμε έπρεπε ορίσουμε τους νέους κανόνες. Επειδή όλοι είχαμε εργασίες να κάνουμε αφήσαμε τους κηφήνες να ασχοληθούν. Πρώτα πρώτα αυτοί για να σιγουρευτούν ότι δεν θα ξαναγυρίσουμε στην παλιά μας ζωή δημιούργησαν μια ομάδα με κηφήνες και εργάτριες με αποστολή να προστατεύουν με κάθε τρόπο την καινούργια μας ζωή.

-  Από ποιους;

-  Μα από τα μέλη της κυψέλης. Μπορεί κάποιοι να το μετάνιωναν.

-  Δηλαδή έγινε μια ομάδα για να προστατεύει την κυψέλη από τα ίδια της τα μέλη; Καλά δεν επαρκούσαν οι φρουροί;

-  Μου φαίνεται δεν καταλαβαίνεις. Οι φρουροί επεμβαίνουν στις περιπτώσεις που εμφανιστεί κάποιος εξωτερικός κίνδυνος. Η ομάδα που δημιουργήθηκε ασχολούνταν συνεχώς και μόνο με τα μέλη της κυψέλης. Προστατεύουν την κοινωνία μας από εσωτερικούς εχθρούς. Όλοι είμαστε ύποπτοι και εν δυνάμει πολέμιοι της νέας ιδέας. Ότι δουλειά γίνεται από μέλισσες υπάρχει πάντα και ένα μέλος της ομάδας αυτής να ελέγχει.

- Καλά γλυκιά μου, ταΐζετε τόσες μέλισσες για να παρακολουθείτε η μία την άλλη;

- Δυστυχώς ναι. Και δεν είναι μόνο αυτές που ταΐζουμε. Οι μέλισσες του κεντρικού συμβουλίου είναι και αυτές αρκετές. Δουλειά τους είναι να οργανώνουν τη ζωή στη κυψέλη.

-  Θα ήθελα να μου πεις και πως οργανώθηκε. Νομίζω πως έχει ενδιαφέρον. Τι κανόνες βάλατε;

- Αν σου πω ότι και εγώ δεν τους ξέρω όλους, θα το πιστέψεις; Είναι τόσοι πολλοί. Για να καταλάβεις μπήκαν κανόνες για τα πάντα. Πως θα δουλεύουμε, τι θα τρώμε, πως θα ξεκουραζόμαστε, πως θα ταΐζουμε τα νεογνά, πως θα ζευγαρώνουν οι κηφήνες με τη μητέρα, πως θα καθαρίζουμε την κυψέλη και τόσα άλλα.

- Τι λες γλυκιά μου. Τι παραπάνω από αυτά που κάνουμε εμείς κάνετε και χρειάζεται να βάλετε και κανόνες;

-  Τίποτα. Απλώς πρέπει να φαίνεται καθαρά πότε κάποιος δεν κάνει καλά τη δουλειά του για να τιμωρηθεί.

-  Μα καλά γιατί κάποιος να μη θέλει να κάνει καλά τη δουλειά του.

- Το συμβούλιο ισχυρίζεται ότι κάποιοι μπορεί επίτηδες να μη κάνουν σωστά τις εργασίες τους με σκοπό να βλάψουν τη κυψέλη.

-  Μα έτσι θα χαθούν κι αυτοί.

- Τι να σου πω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι τόσοι πολλοί οι κανόνες που είναι αδύνατον να τους γνωρίζεις όλους. Για αυτό ανά πάσα στιγμή υπάρχει πιθανότητα να  φανείς επικίνδυνος για την κοινωνία.

-  Αν είναι δυνατόν!

- Αν τώρα που μιλάμε, για παράδειγμα, μας δει ο υπεύθυνος κηφήνας να μιλάμε, μπορεί να με κατηγορήσει ότι χασομερώ στη δουλειά μου και προδίδω έτσι την αγάπη που μου δίνει η κυψέλη.

- Και τι σκέφτεσαι να κάνεις για όλα αυτά.

-  Δυστυχώς τίποτα. Πρώτα πρώτα δεν μπορώ γιατί υπάρχει έλεγχος σε όλους. Αλλά και να μπορούσα τι θα έκανα; Αν το πρόβλημα ήταν κάποια βασίλισσα θα μπορούσα μαζί με τις άλλες εργάτριες να την διώξουμε ή να περιμέναμε υπομονετικά να πεθάνει να ησυχάσουμε. Τώρα όμως που μας κυβερνάει μια ιδέα πως μπορούμε να την πολεμήσουμε αφού είναι άυλη και δε πεθαίνει και συγχρόνως σαν άυλη μπορεί να κρυφτεί μέσα σε κάθε πράξη ή συνείδηση;

- Η αλήθεια είναι ότι μπλέξατε άσχημα.

- Και έτσι η ζωή μας έγινε κόλαση. Ταΐζουμε μέλισσες που δεν εργάζονται, όλοι προσπαθούν να κάνουν τα εντελώς αναγκαία για να μην τιμωρηθούν από κάποια αστοχία, λόγω των κανόνων, η αναπαραγωγή έγινε κι αυτή δύσκολη, καθημερινά τιμωρούνται πολλές μέλισσες για παραβάσεις που έκαναν, κανένας δεν εμπιστεύεται κανέναν και όλα αυτά έχουν αποτέλεσμα να παρακμάζουμε, να λιγοστεύουμε, να πεινάμε, και να μη μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Οποιαδήποτε διαφορετική άποψη τιμωρείται. Έτσι ζούμε περιμένοντας απλώς να περάσει ο καιρός.

-  Ειλικρινά δεν έχω τι να πω. Δεν περίμενα μια τέτοια κατάληξη. Και να σκεφτείς ότι μέσα στη κυψέλη υπάρχουν στιγμές που ακούγεται η επιθυμία να ακολουθήσουμε το παράδειγμά σας. Είναι θα έλεγα κρυφός πόθος πολλών. Πολλοί μάλιστα συζητάνε με τους κηφήνες της κυψέλες σας και είναι ενθουσιασμένοι.

            Στεναχωρήθηκα πολύ. Δε μπορούσα να πιστέψω ότι εκείνος ο ενθουσιασμός, μα και η ελπίδα για κάτι νέο που ακουγόταν και ωραίο θα κατέληγε μ' αυτό τον τρόπο. Την άφησα να πιει λίγο νέκταρ και έμεινα να τη βλέπω.

-  Τι βλέπω; Δύο παλιές καλές φίλες, κάθονται και χαζολογάν πάνω στο πιο ζουμερό λουλούδι του αγρού. Ακούστηκε μια φωνή από πάνω μας.

            Η Αργυρώ ταράχτηκε. Φοβήθηκε μήπως ήταν ο υπεύθυνος κηφήνας της κυψέλης της και γύρισε απότομα να δει. Ευτυχώς για αυτήν ήταν η Χρυσούλα από την διπλανή κυψέλη. Η Χρυσούλα ήταν μια πολύ εργατική και καλή μέλισσα. Χαιρόμουν πολύ όταν την συναντούσα. Πολλές μέλισσες την θεωρούσαν λίγο χαζούλα αλλά εγώ κατά κάποιο τρόπο την αγαπούσα. Είχε μια απίστευτη ηρεμία και μια περίεργη λογική που οι περισσότεροι την θεωρούσαν παράλογη. Έλεγαν μάλιστα πολλά πίσω από την πλάτη της.

-  Είμαι στο διπλανό άνθος τόση ώρα και σας ακούω να μιλάτε. Μα καλά, θα δουλέψετε καθόλου;  ρώτησε χαμογελώντας.

-  Γεια σου Χρυσούλα. Έλα κοντά μας κι εσύ είναι μεγάλο το λουλούδι και μας χωράει όλες.

-  Φοβάμαι να πλησιάσω απάντησε.

-  Τι φοβάσαι Χρυσούλα; Είμαστε φίλες σου το ξέρεις.

-  Το ξέρω γλυκιά μου και σας συμπαθώ και τις δύο, αλλά να...... άκουσα πως η Αργυρώ είναι άρρωστη και....

-  Άσε άσε μη συνεχίζεις. Δεν υπάρχει λόγος να το σκέφτεσαι. Η Αργυρώ δεν έχει κάποια σωματική ασθένεια.

-  Και όμως δείχνει χάλια. Λυπάμαι Αργυρώ....

-  Όχι μη λυπάσαι, την αλήθεια λες, είπε περήφανα αυτή.

-  Κοιτάξτε κορίτσια. Πίνοντας νέκταρ εδώ δίπλα άκουσα λίγα από αυτά που λέγατε. Έχετε δύο άρρωστες κυψέλες.

-  Δε κατάλαβες, πετάχτηκα. Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα.

-  Νομίζεις φιλενάδα. Μα... η κυψέλη που ζει η Αργυρώ πεθαίνει. Σε λίγο δε θα υπάρχει. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουν από μια τόσο αδύναμη εργάτρια να συλλέξει αρκετό φαγητό.

-  Δεν έχουμε μείνει και πολλές, ψέλλισε η Αργυρώ.

-  Το κατάλαβα γλυκιά μου. Ελπίζω να μη στενοχωριέσαι. Εσύ κάνεις ότι μπορείς για το καλό της κυψέλης. Αυτό έχει αξία.

-  Ναι Χρυσούλα γιαυτό είμαι ικανοποιημένη και δε παραπονιέμαι.

-  Το πρόβλημα όμως δεν είναι η δική σου κυψέλη , αλλά η δική σου. Και έδειξε εμένα.

-  Μα τι λες Χρυσούλα! Την ρώτησα. Πως το έβγαλες αυτό το συμπέρασμα.

-  Η δική σας είναι η κυψέλη που γεννά άρρωστες κυψέλες.

            Σκέφτηκα στην αρχή πως παραλογίζεται. Προτού όμως μιλήσω σκέφτηκα ότι η ζύμωση της ιδέας που δημιούργησε την κυψέλη της Αργυρώς γεννήθηκε σε μας. Μάλιστα η ιδέα αυτή είναι πολύ δημοφιλής σε πολλές εργάτριές μας. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα κάποιες νέες εργάτριες με την παρότρυνση ορισμένων κηφήνων να φύγουν ξανά. Στη δική μας την κυψέλη δύσκολα να επικρατούσε η ιδέα γιατί οι μεγαλύτερες σε ηλικία μέλισσες δεν είχαν καμιά όρεξη να μπούνε σε περιπέτειες. Εμείς, μάλλον, αποκτήσαμε ανοσία από την αρρώστια αυτή.

-  Ίσως Χρυσούλα να μπορέσουμε να γιατρευτούμε. Είπα.

-  Δε μπορείτε. Εκτός...  αν αφήσετε να εφαρμοστούν και σε σας οι κανόνες της κυψέλης της Αργυρώς που φέρνουν αρρώστιες, που στο κάτω κάτω, εσείς τις ανακαλύψατε και πολλές από εσάς τις ονειρεύονται.

-  Χρυσούλα δεν είδες τι έπαθε η κυψέλη της Αργυρώς. Θέλεις να πάθουμε και εμείς τα ίδια;

- Δυστυχώς, φίλη μου δεν υπάρχει άλλη λύση. Αν θα επιβιώσετε θα έχετε γιατρευτεί, μα και πάλι αν δεν τα καταφέρετε, δεν θα ξαναγεννήσετε άρρωστες κυψέλες.

            Σκέφτηκα ότι δεν θα έπρεπε να ακούω τις βλακείες της Χρυσούλας.  Αν είναι δυνατόν να επιτρέψω την καταστροφή της κυψέλης επειδή το λέει αβασάνιστα μια εργάτρια μιας άλλης κυψέλης. Και μάλιστα η ......

-  Κορίτσια, εγώ πρέπει να φύγω. Ήδη έχω αργήσει, είπε βιαστικά η Αργυρώ καταλαβαίνοντας πως η Χρυσούλα δεν είχε άδικο και πως εγώ έπρεπε να πάρω κάποια σημαντική απόφαση.

            Σιωπή επικράτησε για λίγο. Η ατμόσφαιρα έγινε βαριά. Η όμορφη ημέρα χάθηκε ξαφνικά. Έβλεπα την Χρυσούλα να κάθεται μακριά μας μη κολλήσει κάποια ανίατη αρρώστια και το ωραίο είναι ότι τελικά κατά βάθος την δικαιολογούσα. Δεν ήξερα τι να πρωτοσκεφτώ. Είχα μια τάση να φύγω. Ναι έπρεπε να φύγω νωρίτερα ίσως και από την Αργυρώ. Τα πόδια μου όμως ήταν δεμένα. Κάποια φωνούλα μέσα μου έλεγε πως η τρελο Χρυσούλα είχε δίκιο. Από την κυψέλη μας θα γεννηθούν άπειρες νέες κυψέλες. Αν δε δούμε το πρόβλημα κατάματα δεν πρόκειται να το αντιμετωπίσουμε. Και θα είμαστε υπεύθυνοι για το είδος μας. Όχι δεν μπορώ να το σηκώσω αυτό το βάρος.

-  Γεια σου Αργυρώ της είπα. Και.... Σε παρακαλώ.....να.... τώρα που θα πας στην κυψέλη ....... Πες σε δύο κηφήνες να μας επισκεφθούν. Θα τους περιμένουμε.

            Κανένας στην κυψέλη μας δεν ξέρει την αληθινή κατάληξη της απόπειρας που έκαναν οι φίλες μας. Και τελικά ........ ναι τελικά.....δε θα το μάθουν από  μένα. Έτσι κι αλλιώς δε θα με πιστέψουν. Θα το ζήσουν όμως. Θα το ζήσουν γιατί πρέπει να δώσουμε ένα τέλος στα λάθη.

            Ίσως για τελευταία φορά να απολαμβάνω αυτό το γαλανό ουρανό που μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων γυρίζω από λουλούδι σε λουλούδι και γεύομαι τους υπέροχους χυμούς τους, ξένοιαστα, χωρίς άγχος και χωρίς να έχω κάποιον να μου επιβάλλει να κάνω κάτι που έτσι κι αλλιώς ήταν ευχαρίστησή μου να το κάνω.

-  Γεια σου και σε σένα Χρυσούλα. Σου αφήνουμε το λουλούδι να το χαρείς. Είσαι πολύ τυχερή που δεν είσαι άρρωστη. Της είπα και πέταξα μακριά.

-  Γεια και χαρά σας κορίτσια. Περαστικά σας. Φώναξε η Χρυσούλα και η φωνή της χανόταν όπως  και οι επόμενες μέρες.