Χίμαιρα / Τρανίδις Γιάννης

Τα μαλλιά της κότσο τα έπιασε, εκεί που τέμνει ορμώμενος ο καρπός τον δείκτη με τον αντίχειρα, στην ψίχα έπειτα της παλάμης σμιλευμένης ροπής διάχυτης στο καύμα. Καλώδια ηλεκτροφόρα μια αρμαθιά θάνατο διαπνεόμενα. Στάθηκε τότε εκείνη να χαζεύει, και αφού καθαρίζοντας τα υπολείμματα σάρκας κι έπειτα το πρόσφορο και κρασί ωχρό μεταλαμβάνοντας, την άλω στο κεφάλι της διάδημα διστακτικά εμφορήθηκε. Του δρόμου η μπάντα με τον ήχο τον ηλεκτρικό και πως το βλέμμα τους σε διαδοχικούς κατοπτρίζεται φακούς, στην άδεια της κιθάρας θήκη, εκεί που διερχόμενοι τον οβολό τους καταθέτουν, των αμαρτιών τους τον εξαγνισμό να τελευτά επιφορτισμένη. Πιο πέρα μια της αστυνομίας ομάδα πάνοπλη, αίμα πιωμένη και ανοίγοντας πυρ με στόχο πολίτες μαινάδες έντρομοι, κύματα που τις πληγές τσουρουφλίζουν όταν το αλάτι εφάπτεται. Νεκρός ο άντρας της οργής που σαν από σταφύλι ρώγα και πόσο τον Φλεβάρη οξύμωρο, οίνος στου πλακόστρωτου να απλώνεται την αρτηρία, μεθώντας τα τιμαλφή που τα μάτια του τώρα σκεπάζουν. Σκουπιδιάρα τον περισυνέλεξε έπειτα από μέρες καθώς η σήψη τον έζεχνε, εναποθέτοντάς τον στης χωματερής τον κορβανά. Οσφραίνοντάς τον αρπακτικά παραμεθόρια και εγκάθετοι έσπευσαν το αποσυντιθέμενο να γευτούν στέαρ. Αφαιρώντας το κόσμημα εκείνη, σκεπάζοντάς τον αλεξικέραυνο και Χίμαιρα στη χίμαιρα να τον φυλάσσει.