Γιάννης Κακοκληρος : Τρία [3]ποιήματα

 ΕΤΣΙ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ

..............................

Κάθονταν έτσι κι όλο γέλαγε

τίποτα δεν είχε να προσθέσει

θυμοντανε .....και τα βλέπε θωλα .....

δεν τον ενδιέφερε......

δεν ήθελε καθόλου ν αφαιρέσει.

Πεντ -- έξι πράγματα

που τα χε ερωτευτεί

και δύο κορίτσια

που βγαίναν πριν να φεξει

του χανε μήνει μακρόσυρτοι

καημοι ........

και όλα τ άλλα....

τα είχε βάλει σε μια σειρά

και τάξη.

Ολ η ζωή παντερημη και μια ....

δεν είχε ποτέ του διακλαδώσεις

τις νύχτες αν και έβγαινε

πολύ συχνά

το κάνε μόνο....

που νοσταλγουσε τα πουλιά

που τανε ξεσκεπα ,χωρίς φωλιά

και πήγαινε λίγο.....

έτσι πριν να φεξει .

Μια μέρα όμως

τον σπρωξαν ξαφνικά.....

βέβαια έφταιγε κι αυτός

κάπως ποιο λίγο όμως.....

γιατ άφηνε λασκα τα σχοινιά

κι οι Πειρατές!!!!

τον στριμοχναν στην άκρη.

Ανέβηκε μια μέρα βροχερή

και τα κουπιά που χτύπαγε

κάνανε λίγο γκέλες

κι αυτός αρμενιζε χωρίς τιμόνι

ούτε πανιά.....

κι όμως το κύμα πάνω του .....

βουβό ήταν και κόλλαγε

κόλλαγε σαν τις βδέλλες.

Ζωγράφιζε στην πλωρη

κι απάνω στα πανιά

γοργόνες.....φίδια με φτερά....

και του λεγε ....

""".....πιάσ το τιμόνι Νικολή

και γύρισε όρτσα πίσω.....

αργεί ο ήλιος να φανεί.....

δεν θα προλάβεις την αυγή.....""".

Κι αυτός δεν είπε τίποτα.....

δίπλα στο Φάρο φώναξε.....

"""......ειν η ζωή μας μια ορμή. ...

κι ο άνεμος τ αγερι......"""

.......................

Γιαννης Καλοκληρος

Πνευματικά Δικαιώματα.

Απ τη συλλογή "" το Χάος "".

**

ΕΤΣΙ Μ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΕ

........................................

Φευγαν,τρυπωναν τα πουλιά

λοξοδρομουσαν οι ανεμοι απ τη φύση

ο ήλιος πάντα στα θωλα

στο βάθος μόνος του να κεντησει ......

Τρεις βόμβες είπαν ρίξαν οι οχτροί

και ο μποχος αιμοραγουσε ακόμα.....

"""......δωσ μου το χέρι σου μικρέ....."""

φώναζε απ τη γωνία ο γέροντας

που ταν σκυφτός στο χώμα.

Είχε πολλά ονειρευτεί

κράταγε το ζωνάρι του ....

που είχε άλλο χρώμα.....

"""......λίγο το χέρι σου μικρέ....."""

κι εγώ τον σήκωσα....

τον πήρα παραμάσχαλα

κάπου για να καθησει ......

κι όλο μιλούσε κι έλεγε πολλά.....

"""......ο κόσμος Θεέ μου ......"""

έλεγε..........

"""......στη γη τώρα θ αρχίσει......

όχι να χτησει την ζωή.....

ούτε να ορθοποδήσει....

βλέπεις τα θραύσματα εκεί

κομμάτια γίνανε χίλια.

Είχα και μέρες πιο καλές

με μιρτηλα ,λίγο ροζέ κρασί

που δύο μόνο το πήναν

κι ένα λουλούδι με πέταλα πολλά.....

το ποτιζα όμως πολύ συχνά

και ψηλώνε και ψηλώνε

με περασ απ το μποι .!!!!!""".

Τον έπιασα τον γερό αγκαλιά

σε μια πετρουλα πλάι να καθησει

κι είδα τα δύο του μάτια

που τανε κλειστά.......

κι αυτός ατάραχος

σα ναταν σ εκκλησία.....

"""......κοιμάται σκέφτηκα......

νυχτώνε ο ηλιοςπρος τη Δυση .......""".

.............................

Γιαννης Καλοκληρος

Πνευματικά Δικαιώματα.

Απ τη συλλογή "" το Χάος "".

**

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

...............................

Μια μέρα μεσημέρι σε χαιρέτησα

κι ήσουνα μεσ' το τραμ και με κοιτούσες

και με τα χνώτα σου το τζαμί θωλονες

και τη βροχή και μένανε θωρουσες .

Και δεν μπορούσα να ειδω τι γίνεται

αν οι σταγόνες ήτανε βροχή η δάκρυα σου

ώσπου το τραμ στο διάβα χάνεται

κι η μέρα πνιγόταν βαθειά μεσ' την καρδιά σου .

Ήταν το νυχτωμα που άνοιγε σιγά το φως

κι ο ήλιος εκομποδινε το φέγγος

δεν κράτησα στα χέρια μου μια σταγόνα..πως!!

δεν ήξερα.......Δεν πρόλαβα το τέλος.

Κι είδα στο τζαμί κολλητά να στέκεσαι

και τα ματάκια σου υγρά και θωλομενα

να τα σκουπιζουν και τα δύο χεράκια σου

απ την ανάποδη παλάμη σου για μένα.

Κι έφυγα μόνος έτσι αχνά που χάθηκες

μέχρι το τραμ να σβήσει στη στροφή του

κι έκατσα δίπλα σ ένα πεζούλι που έστεκες

πιο πάνω λίγο, μου δώσες κι έπνιξα τη φωνή σου .

.......................................

Ποίηση Γιάννης Καλοκληρος

Πνευματικά Δικαιώματα Διασφαλισμενα

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα "Οινιαδες".