Άνεμος – Αέρας

 

Ένας αέρας φύσηξε

απ΄την Ανατολή

και μου ΄στειλε αρώματα

και τ΄όνομά σου.

Σαν οπτασία σε ζητώ

μες στις σκιές των πεύκων

καθώς μου ψιθυρίζουνε

την αλμυρά φωνή σου.

Ξένα τοπία, μυστικά

τα χέρια ζωγραφίζουν,

χάνεται η θάλασσα θαρρώ

μέσ΄από τα μαλλιά σου

κι αναζητώ το παρελθόν

στους ήχους των κυμάτων.

Μέρα που χύθηκε σαν κρόκος

δεν βλάστησε το παραμύθι˙

Μ΄ακέρια δάχτυλα φυλλομετρώ

ένα αλφαβητάρι πλάνο και

ψάχνω χάρτες ναυτικούς

σε μυστικά ταξίδια

με κόκκους αρμυρού νερού

γοργόνες να χαράξω.

Στο δάσος κρύβεται – τώρα πια –

η φωτεινή σιωπή σου

χάθηκαν όλα τα μεσημέρι

της υπομονής˙ το χάδι μου ΄μεινε της συννεφιάς

και το πικρό βλεφάρισμα του Ζέφυρου.

Μ΄έναν αέρα ψήλωσε ο νους,

μ΄ένα αεράκι κύλησε το παράπονο,

μ΄ανέμους έσβησα τις περασμένες μου θολές εικόνες.