Δεν αναχώρησε ποτέ εκείνο το φιλί...
Στεκόταν σαγηνεμένο
στις άκρες των χειλιών σου
για αιώνες καιρούς
με το δισάκι του,
να 'χει μονάχα ένα δράμι φως,
αρχής γενομένης
της ψυχής την αέναη ηδονή.
Κι όταν του πες έλα,
λες κι ήρθε η μυρωδιά σου
να το μάθει ξανά,
να μιλά εκείνη τη γλώσσα,
τη μόνη που ξεχείλιζε εισιτήρια
μιας τέλειας οκτάβας
και συ τενόρος λυρικός
έγραφες στη διαπασών
αφίξεις στο λιμάνι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου