Λυγερή Ζωχιού : Έξι[6]ποιήματα

 

ΕΛΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ
 
ΕΠΙΛΟΓΗ
 
ΜΙΑ ΜΕΡΑ
 
ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ
 
ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ
 
ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ
 
 
      --------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
ΕΛΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ
                                                                                             
 
Έλα
Να φτιάξουμε ένα ποίημα
Για να γκρεμίσουμε έναν τοίχο
Να χτίσουμε μια γέφυρα
Για να στολίσουμε το τίποτα
Να ξεγελάσουμε την έλλειψη
Ν α ξεσκεπάσουμε τον φόβο
 
Έλα
Να κάνει κόντρες η χαρά, η λύπη κι η ελπίδα μας
Ν'ανοίξει ένα παράθυρο στο φως
Να κλείσει η πόρτα στην ανία
Έλα, να φτιάξουμε ένα ποίημα
Να φτερουγίσει λεύτερο ένα περιστέρι
Να λαμπυρίσει μια σταγόνα δάκρυ
Να αποκτήσει νόημα η ανάσα μας
Να έρθει ολάνθιστη η άνοιξη
Ν'ανθίσει τ' αγριολούλουδο στην πέτρα
 
Έλα
Να ταξιδέψουμε όπου θέλουμε
Χωρίς να κάνουμε ένα βήματα
Να βγει η ψυχή τη βόλτα της να κάνει
Ήρεμη κι αλαφριά μετά να ξαποστάσει
Πάνω σε ένα σύννεφο ή σ' ένα αστέρι ...
 
 
 
 
 
 
                                                                        Λ.Ζ.
 
 
 
 
 
 
 
ΕΠΙΛΟΓΗ
 
(Όταν θα ακουμπάω στη νοσταλγία,
να μην ντρέπομαι)
 
 
Κι όταν με ρώτησαν
σαν τι μαχαίρι θέλεις να'σαι συ
του ψωμιού ή του θανάτου
είπα πως θέλω να'μαι του ψωμιού
γιατί μ'αρέσανε τ' αληθινά
κι αυτά θέλουνε τη ζωή
κι όχι τον θάνατο
 
Κι ας ήτανε βουνά ψηλά μπροστά
και άβυσσος τάφρος τριγύρω
 
Και βλέμματα παγίδες
 
Και σούσουρο ψευτιάς σερνότανε
πάτωμα γλιστερό
 
Και φίδια χόρευαν σφιχτά μ' αετούς
 
Διάλεξα τα στενώματα
το χώμα που ακούει και γιατρεύει
αν το σεβαστείς
κι ανηφοριές, κατηφοριές για σκηνικό
 
Μα και το βλέμμα που σηκώνεται στον ουρανό
κι απλώνει τη χάρη και τη λεύτερη ανάσα του παντού
 
Τί μ' έκοφτε;
 
Αφού κι η θάλασσα μου έκλεινε το μάτι από μακριά
μακριά άφηνα κι εγώ τις λίμνες και τους βάλτους
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                                                            Λ.Ζ.
 
 
 
 
 
 
 
ΜΙΑ ΜΕΡΑ
 
Μια μέρα
που δυσκόλεψαν λίγο τα πράγματα
και μου' βαλαν το δίλημμα
μου πήρε λίγο χρόνο είν' αλήθεια
 
Και σκέφτηκα πως είν' ανώφελο να ξεγλυστράς
να χάνεις την ψυχή σου
για να γλυτώσεις λίγη ανούσια ζωή παραπάνω
κι έναν ασήμαντο θάνατο
 
Κι όσο να'ναι
ένας μας πέφτει κι είναι κρίμα
να μην είναι καθώς πρέπει
κι άξιος λόγου
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                                                         Λ.Ζ.
 
 
 
 
 
 
 
ΤΗ ΛΙΜΝΗ
 
Σ' εγκλωβισμένα νερά ταξιδεύεις
κι αναρωτιέσαι γιατί δεν είναι θάλασσα
 
(Στο άδειο βλέμμα της συνήθειας)
 
 
 
Πώς να ζητήσεις απ' το φίδι να γενεί αετός
και ν' αποχωριστεί το χώμα του;
Πώς να ζητήσεις απ' το βαθύ σκοτάδι
να δώσει χώρο σε μια σπιθαμή φως;
Κι από τον βολεμένο νου να δώσει τόπο
σε μια σπιθαμή ελευθερία;
Ίδια περπατησιά και μαθημένοι δρόμοι το κατόπι
Πώς να πατήσεις νέα μονοπάτια
και καινούργιους δρόμους;
 
Σκουριά και φαγωμένα τα γρανάζια της μηχανής
και γερασμένοι οι επιβάτες
Οι καημένοι...
Ανυποψίαστοι και υποψιασμένοι
Αναμενόμενο και θλιβερό το έργο σ' επανάληψη
 
Χίλια μίλια μακριά η θάλασσα
Γύρω μονάχα λίμνη
Κι ούτε ένα βότσαλο να την ξυπνήσει
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                                                         Λ.Ζ.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ
(Η ξελογιάστρα)
 
 
Έτσι είν' η ζωή
 
Σε ξεγελάει μ' ένα απαλό αεράκι
Μ' ένα χαμόγελο μέσα στη συννεφιά της μέρας
Με ένα χάδι του ήλιου
 
Έτσι είν' η ζωή η ξελογιάστρα
 
Σε ξεγελάει μ' ένα καλοκαιράκι
Μ' ένα ουράνιο τόξο
Με μια παρέα όμορφες νότες
Μ' ένα κελάηδισμα
και μια αξέχαστη αγάπη
 
Γιατί η ζωή είναι ξελογιάστρα
και αγαπά όπου θέλει
και διαλέγει όποιον χορεύει στον ρυθμό της
και πολύ δεν περιμένει
 
Γιατί έτσι είν' η ζωή
και όποιον θέλει τον πιάνει απ' το χέρι
και τον μπάζει στα παλάτια της
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                                                           Λ.Ζ.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ
 
 
 
Να κάτσει κάποιος να δώσει λίγο χρόνο
Ν' ασχοληθεί λιγάκι με τα σύννεφα
Με το σκόρπισμα των ηλιαχτίδων πάνω στα πρόσωπα
Με το άγγιγμα της αγάπης στην ψυχή
Το απαλό αεράκι που διώχνει την άβολη ζέστη
Με του περίπατου τα ζευγαρωμένα βήματα ένα απόγευμα
Να κάτσει κάποιος να δώσει λίγο από τον χρόνο του
Ν' ακολουθήσει το πέταγμα του γλάρου το καλοκαιράκι
Το κύμα που δροσίζει την καυτή αμμουδιά
Ν'απλώσει την καρδιά του στο ηλιοβασίλεμα
Ν' αφουγκραστεί την ανάσα της άνοιξης
Ν'απλώσει το χέρι να χα'ι'δέψει ένα πεσμένο φύλλο
Ν' αποδεχτεί το λίγο του χωρίς απόγνωση
Ν'απλώσει με χάρη τη ζωή του στη ζωή
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Λ.Ζ.