Τάπτος Νικηφόρος: Δύο [2] ποιήματα

 Μνήμες δορυάλωτες

Παρελθόν βουτηγμένο μέσα σε υγρά φορμόλης.
Καταδίκη της άρρωστης μνήμης σε δίκη της πόλης.
Ελώδεις αρρωστημένοι μαύροι χρόνοι
θλιβερές μνήμες εμφιαλωμένοι πόνοι

Λαθρεπιβάτης του ζωηρού παρόντος.
Τροχιοδεικτικά τους ολέθρου και βρόντος.
Αρρωστημένες δέσμες φωτός τροχιάς ελλειπτικής.
Μέλλον ίσως μόνο στα εγχειρίδια γραμματικής.

Υψώθηκε στο τώρα και στο μετά μεσίστια σημαία .
Με το όπλο υπό μάλης, παρελαύνοντας στην προκυμαία
Παράθυρο του χρόνου οι μνήμες δορυάλωτες
θα κριθούν σε δικαστήριο εις θάνατον αιχμάλωτες.

**

Ποδηλάτης

Άσε να μπω στα όνειρα σου ως μικρός ποδηλάτης
ως απλός και μόνος του έρωτα σου ιχνηλάτης.
Θέλω να προχωρήσω στον ωκεανό της φαντασία σου.
Αναζητώ τον φάρο που λικνίζει αυτόν της δοξασίας σου

Ποδηλατώ πάντα μπρος, πάντα πιο θαρραλέος.
τη ανέγγιχτη πάλλευκη ψυχή σου αναζητώ με δέος
Κάθε προηγούμενο μέτρο που θα διανύσω
τους βρυγμούς των δαιμόνων αφήνω πίσω

Είσαι η υπεσχημένη ευοίωνη ευτυχία,
την ψυχή σου θεώρησα ως μόνιμη κατοικία.
Σε εσένα προσχωρώ και πλησιάζω
τη μορφή σου στην καρδιά μου χαράζω

Ας φαίνεσαι ως ομοίωση απείρου
είμαι ο μόνιμος ένοικος του ονείρου