Νερό που έπεσε και ενώνει.
Μα ό,τι ζει κινείται
στη φορμόλη.
Το χιόνι των μεγάλων άγριων
–κάτω απ’ το μαρμάρινο στερέωμα–
πλαγιών
και τα κοπάδια των μηνών
λόφοι με παγωμένες λίμνες
κι ο ακίνητος ανάρρους των κυπρίνων
στο υφαντό του πάγου
κάτω απ’ τις φαρφουρένιες σκλήθρες
που χάνονται κυματιστά στις όχθες
της ομίχλης
δίπλα στην άταφη μοναξιά
και τα συντρίμια των σκαμμάτων
μ’ ένα παρτέρι πρόχειρων σταυρών
που περιβρέχουν πέτρες
ισόποσα πάλι θα πέσει
στα παραπήγματα των στάβλων,
σε κλαδιά, πεδιάδες και στολές
και θα τους σκεπάσει.
Μόνο η λευκή σελίδα
όντως ένδοξη.
Αλέξιος Μάινας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου