Ν' ακούω και να βλέπω... / Βρακά Στέλλα

 Ν' ακούω και να βλέπω...

Αυτές οι πάντα πεινασμένες

αισθήσεις,

μου αποκαλύπτουν

την ομορφιά,

και το ταξίδι του ανθρώπου!

Ανοίγω τα μάτια και βλέπω,

την πρώτη ανάσα του ήλιου,

τα δέντρα,

τα λουλούδια,

την θάλασσα!

Αυτή η ώρα του όρθρου,

μοναδική κι απίστευτη,

με τα πουλιά στους ήχους

και την όραση

στον όμορφο κόσμο

της Δημιουργίας.

Αντίκρυ στην θάλασσα

και στο βουνό

λαμπαδιάζει η αιωνιότητα.

Αέναη ομορφιά,

ας μου ξεφεύγει το νόημά σου

ως τώρα,

θα προσπαθώ συνεχώς

να το ανακαλύψω,

την ώρα του όρθρου,

και την ώρα του εσπερινού.

Κι αν την νύχτα συλλογιέμαι

την άβυσσο...

σαν ορθρίζει

λαχταρώ να μην χάσω,

ούτε το τόσο δα της ζωής,

να ξοδέψω τον χρόνο μου,

να τον σπαταλήσω στην ομορφιά,

πιστή σ' ό,τι αισθάνομαι,

σαν προσταγή,

σαν χρέος,

κι ας αναζητώ με κατάφωρη αγωνία,

την ανεύρετη έκφρασή μου.

~Στέλλα Βρακά~