ΑΝΤΕ ΝΑ ΚΑΛΑΝΤΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΥΜΗΝΙΑ.../ Βυζαντίου Φιλαρέτη

Πόσος ήλιος

Πόσος χειμώνας

Πόσα σπασμένα ρόδια

Πόσες ευχές

καρφωμένα όλα μαζί

στο ταβάνι

της πρώτης μέρας

της νεογνής και αθώας

της φερέλπιδος και πολλά υποσχόμενης

της κυρίας

όλων των επερχομένων ημερών

Το λιμάνι δεμένο

Το δάσος αξύλευτο

Η χαρά μετρημένη

Ο ουρανός ανασφαλής και αναποφάσιστος

αν θα μιλήσει

Οι άνθρωποι ομοτράπεζα ευτυχείς

ή περίπου έτσι

Η ζωή πανηγυρίζουσα και απαστράπτουσα

κατά την απαίτηση όλων

για ένα τέτοιο στυλ

- μέρα που είναι , βεβαίως -

Φέρτε μια τρομπέτα

κι ένα σαντούρι

Άντε να καλαντίσουμε τη νουμηνία

Άντε να θωπεύσουμε το ωραίο της πρόσωπο

Άντε να γίνουμε ιλαρότεροι

και να χαμογελάσουμε

στο περίεργο παιδί

που μας κρυφοκοιτάζει από τη χαραμάδα

της δανεικής πόρτας

Άντε να καλοπιάσουμε τον απρόβλεπτο

και ακατέργαστο φίλο

που σκορπίζει φιλιά

ως άσωτος

και χαρωπά εισβάλλει

άκων εχθρός ....

[ Φ.Β. 019001021 ''ΦΩΣ ΕΚ ΠΕΤΡΑΣ'' 2018-2021]