Ποίηση νεκρή / Βαγιώτη Θεοδώρα

Χρυσαχτίδα χύνεται

σ’ εκκλησάκι εκπεσόντος και

λιώνει το ψιμύθιο από

το πρόσωπό της∙ έτσι

νέα που ξάπλωσε ανάμεσα

στ’ αμάραντα με λυπεί

στο στήθος και η κοιλιά

μου σφαδάζει από πόνους ζωής

ενόσω εκείνη

δε λυπάται

δε σφαδάζει∙

στ’ αυτιά μου ηχούν

τα τελευταία λόγια

που θυμάμαι

/ποιος άκουσε φωνή

στις κλάδες να κουρνιάζει;

ποιος μήνυσε στο θάνατο

να κόψει την ορμή της;

Κι είναι ώρες που αποφασίσαμε

οι πιο φτωχοί συγγενείς

να τη ρίξουμε

στη φωτιά