Σαν να ξημέρωνε , σαν μέρα που σκορπάει χάδι
Εγω σαν κράταγα τα ανθάκια μιας ανεμώνας
Φλεγότανε πιο πέρα, δάσος και ένας πυλώνας
Μα ήταν στα αλήθεια λάθος κείνο το σκοτάδι
Μου είπες πως αργούσα να 'ρθω σπίτι ενα βράδυ
Η νύχτα κάπως κρύα ,ξένη , σκοτεινή,χειμώνας
Το χιόνι ως το γόνα, φως μπλε κείνης της κολώνας
Ο δρόμος έμοιαζε αλλόκοτος μες στο σκοτάδι
Μην μου θυμώνεις έτσι και ξινίζεσαι και τώρα
Εάν δεν θες να καταλάβεις την ταλαιπωρία
Σαν λύση σου προτείνω ένα τσάι με λεμόνι
Δεν λάθεψα εγώ στο ραντεβού και με την ώρα
Δεν έφταιγα εγώ για την μικρήν αργοπορία
Δεν ήθελα στο κρύο να σε στήσω έτσι μόνη
Κική Ματέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου