ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΙΚΜΠΑΣΑΝΗΣ / Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ

Πόσο σε θαυμάζουμε ουράνιε Οδυσσέα!

Άρχοντας ονομαστός

σαν επαίτης καινούργιων ονείρων

στο Σύμπαν έφυγες

αναρίθμητους πλανήτες να υποτάξεις

Μαζί με τους συμπολεμιστές σου,

τους πρώτους της υδρογείου θαρραλέους,

απέδειξες πως τελικά ελέγχεται

η δύναμη της ύλης και του νου

Τον πόθο της κατάκτησης

άγνωστων σωμάτων τ’ ουρανού

ποτέ δεν παράτησες

Της επιστροφής σου το ταξίδι δε ζήτησες ποτέ

Ποτέ δεν ερωτεύτηκες

τη μονοτονία και την πλήξη

Πάντα πορευόσουν σε νέες περιπέτειες,

μάχες και αγωνίες ανυπέρβλητες

Πάντοτε σε σαγήνευαν

απολαύσεις, ηδονές, αθάνατες μνήμες

Τα τέρατα του χάους ούτε μια στιγμή

δεν τρόμαξαν τη ρωμαλέα καρδιά σου

Της αλλόκοσμης η ομορφιά και η γοητεία

ποτέ δεν σ’ έδεσαν

στ’ άλυτα δεσμά τους

Απ’ όπου και αν περνούσες

γευόσουν την ωραιότητα

Ύστερα δραπέτευες

σε άλλους τόπους του απείρου

γεμάτους δόξα κι εμπειρία

Έμαθες να ζεις

πολύγνωσος και πολυπαθής,

Ιδρύοντας υπερκόσμιες πολιτείες

ευλογημένες από σκονισμένους θεούς

Θα σε θυμόμαστε κάθε στιγμή

μέσα απ’ την αέναη επανάληψη της μορφής σου

που ζωγραφίζουμε καθημερινά

επάνω στον άφθαρτο καμβά

της παραδειγματικής ζωής σου

(ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΑΠΟΙΚΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΝΑΣΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΙΚΙΣΜΟ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ)