« Άτακτα » Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Σε είπαν Πόλη των πόλεων, Βασιλεύουσα σε Γη και σε Ουρανό, Καλλίπολη και Εράσμια, μα πάνω από όλα καμμιά πόλη στον κόσμο δεν αξιώθηκε την τιμή,  Πόλη να λέγεται, όπως Εσύ.

Και καθώς η Γη όλο και γυρίζει, δημιουργούνται Ενέργειες αντανακλώμενες με τα Σύμπαντα, γιατί, όσα συμβαίνουν, «πηγασμένα» από μέσα κι απ’ έξω,  όλα Ενέργειες είναι… και ο καθείς, κατά πώς κρίνει και πώς βλέπει, προσπαθεί να πάρει θέση λογική ή συναισθηματική, μα οι λογισμοί όλο και χορεύουν μετέωροι…

Μάθε,  Ω! Πόλη των πόλεων, πως κάθε πόλη έχει και την Αντίζηλό της, την Αντανάκλασή της θα έλεγα καλύτερα, και κατά το πώς γυρίζουν οι Ενέργειες, έρχονται οι Πόλεμοι και η Ειρήνη, δυνάμεις το ίδιο και το αυτό «στο ποιόν τους»…

 Ο Πόλεμος απλά είναι  ανοικτή έκρηξη του θυμικού, ανανέωση ζωής, ξυπνητός αγώνας της ύλης για επικράτηση, ενώ η Ειρήνη είναι θλιπτική στάση του θυμικού, κρυφή, υποβόσκουσα δύναμη, που πολλοί τη λένε Δημιουργία… - νυσταγμένου Θανάτου!-

Δώδεκα λαμπάδες αναμμένες, μιά από αυτές, Εσύ, σε δυο κόσμους ακουμπισμένη και στη λύση του αιώνα μας για την Ανάστασή σου,  που θα γίνει…, αυτή θα σημάνει και το τέλος σου! Αυτό δεν θα αργήσει, μετά την Ανάσα σου,  «σε τ…..» θα παραδώσεις το στέμμα.

Νόμος Βουνόλακου… στηριγμένη ή ύπαρξή σου, και τα δεινά σου και τα καλά σου, υπηρετούν τη Γη Σου και την Άνασσα των Νόμων που σε χάραξε…!

Σου χαρίζω από τη θύμησή μου, την κατάληξη ενός ποιήματός μου, γραμμένο από τα παλιά φερμένα χρόνια μου. «Νεκρή πόλη» από τη συλλογή μου -Κραυγοφευγαλέα Οράματα-.  

Νεκρές πόλεις χορεύουν στα πέλαγα

Πόλεις με μια σειρά πολύχρωμα φώτα

…………….

Το Στέμμα χρυσό μπορεί να πεθάνει και χάλκινο

Τρεις οι πράξεις …στον αιώνα του Κ, δύο,  και στον αιώνα ΚΑ άλλη μια για σένα, έως την παράδοσή σου. Πρώτη πράξη, αυτή του Οικοπέδου, η δεύτερη πράξη της Μεγάλης Πρόβας και η τρίτη, της Θρησκείας το ξεκαθάρισμα.

Και πριν τις πράξεις… από παλιά φερμένος ο Ποιητής της Αμφιβολίας, με τη δυσνόητη γραφή του, (Αλήθεια! αυτή είναι ωραία γραφή και γλώσσα) μέσα στα πολλά άσματα, Σού λέει για το σήμερα, το κατά πώς, θα υψωθεί στα Ουράνια η Ενέργειά Σου.

Γιατί, Ω Πόλη, των πόλεων, σου προορίζει η Ενεργειακή  Ειμαρμένη, να γίνεις Μητρόπολη στο -Σταυρό της Γης-!.

Και τρέχουμε ολημερνίς και ολονυκτίς, μελετάμε τις φυλλάδες  να εξηγήσουμε για Σένα την αμφιβολία μας, κατά πώς τα πράγματα θα ‘ρθούνε…;!

Μα η αμφιβολία είναι το μεγαλύτερο διεγερτικό της ζωής!, της Νόησης!, γι’ αυτό Ζεις μέσα μας και θα Ζεις, γιατί αμφιβάλουμε ενδόμυχα πάνω στην ύπαρξή σου.

Βάσανος η  κατάλυσης της Δημοκρατίας…, μα αυτή θα βοηθήσει το πέρασμα Σου…., Σου θυμίζω την κραυγή, την νοητική προφητική θέση, του μεγάλου μας Εθνεγέρτη, Ρήγα Φεραίου, που σε χρόνο άχρονο και προσευχής δύναμη, μένει η ρύση του ακόμη στο οσημέραι.....μετέωρος λόγος για την Οικουμένη, καθώς αυτή, - η Οικουμένη-, καθρεπτίζεται στο κάθε Παρόν, γεννούμενο πάντα από το Παρελθόν, αλλιώς θα έλεγα…σ’ αυτό που λέγεται άχρονο  Μέλλον.

«Ασήκωσε… Θεέ μου, ακόμη έναν Αλέξανδρο!»

Τα Δυσνόητα της Γραφής είναι η εξυπηρέτηση της Πολιτικής του Όχλου, γιατί με αυτήν ζει και πορεύεται…

Σέρνω στο τέλειωμα του γραπτού μου, τον βασανιστικό τελευταίο χρησμό του Λέοντος  του Σοφού. Ω! Πόλη  του Κόσμου, η κάτωθι προφητεία θα εκπληρωθεί στο «Τ της Παραλληλίας».

Βασιλεύσουν με τα ταύτα

αναιδείς και άγνωστοί τε,

άνδρες τοίνυν και γυναίκες

μιαροί και βέβηλοί τε…

κι απέκει έρχεται τ’ αρκούδιν

ν’ανασπάση τα παλούκια,

και τον τράφον ν’ αφανίση…

Και πάλιν έξεις, Επτάλοφε, το κράτος…