Της λιοπερίχυτης μέρας τα νανουρίσματα τ΄ ανέμου,
από τις μοσχομυρισμένες αυλές, στην δακρύβρεχτη άμμο,
ντύνομαι.
Αναστεναγμός ανάσα μου στερνή
-Ακριβό του ονείρου μου πέρασμα-
Μήτε θρόισμα φύλλου, μήτε ψίθυρος.
Δέντρα ακατοίκητα, σιωπηλά νερά.
Πουλιά γλυκόλαλα της ερήμου,
τ' ουρανού, της φωτιάς
Στη λήθη κληρονομιά...
Αδιάφορη η θάλασσα, συνάζει θύελλες.
Ρούλα Τριανταφύλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου