⫷ εις γυρογυάλι απόμερον ⫸/ Θεοδοσιάδη Σοφία

Ένα φεγγάρι σε εξεγέλασεν
σε βραδινήν πλανεύτρα αστροφεγγιάν
και σ' έριξεν εις γυρογυάλι απόμερον
εκεί που η γλώσσα των ψυχών σιωπά
αφουγκράζεται ..διψά
εκεί.........
π' αύρες θαλασσινές φέρνουν το μύρο της ζωής
το παραμύθι της ζωής να κολυμπήσεις
κι αν είν' αλήθεια παραμύθι η ζωή
πως τόσος πόνος να την κατοικεί
πως γίνεται ολάκερη ζωή
μέσα στα αφρισμένα της νερά
ν' αναζητείς το αίσιον τέλος?

Της αλισάνθης στάλες αλμυρές
τρικύμισμα νεότητας ξυπνούν..σε κατοικεί
μαντατοφόροι σου μηνάν απ' το πρωί
ο παλιός δόλος των Θεών
που τυραννά τη γη θα καταποντισθεί
τ' αηδόνι θα λαλήσει την αυγή
δε θαν' το μπούστο σου αδειανό
μιας πεταλούδας τίναγμα θ' αφήσει το φτερό
κι ο ποιητάρης μες στους δρόμους θα διαλαλεί
ήρθε ο καιρός
θα γίνουν τα νερά ποτάμι της οργής
εις το σαλπάρισμα στο μπάρκο της ζωής
τόσες ψυχές στη θάλασσα
δεν πήγαν στα χαμένα.

⫷ εις γυρογυάλι απόμερον ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

https://aromasofias.blogspot.com/2022/06/blog-post_20.html