ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΕΣ ΧΡΟΝΙΚΕΣ: Ποιητική Συλλογή της ΕΙΡΗΝΗ ΓΕΡΟΝΤΑΡΑ (τρία ποιήματα)

 

ΕΓΚΑΙΡΩΣ

 

Με δάκρυα φθινοπωρινά
προστάτευα τους ρυτιδιασμένους μου χειμώνες.
Τους μαλάκωνα με την υγρασία της ψυχής μου
να 'ναι νωποί και ζουμεροί
να μην μαραζώσουν 
στο κρύο των άδειων ψυχών 
που θα συναντούσα στη ζωή.
Για μια Άνοιξη ζούσα
κι ήλπιζα να νιώσω την ευωδιά της.
Μα όλο άρχιζε κι όλο αργούσε...

Σκληρή και όμορφη αγέρωχα με προσπέρασε.
Τι τα θες όλα στην ώρα τους οφείλουν να γίνονται
αλλιώς τελειώνουν σύντομα
προτού καν αντιληφθείς πως άρχισαν.

**

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ

 

Κάθε μέρα το ίδιο σκοτάδι αναμόχλευε. 
Φορούσε το λευκό και βυσσινί πουκάμισο

και το καλό το τζιν το πανταλόνι
κρεμούσε το τσιγάρο απ' το στόμα κι έμπαινε στ΄αμάξι.
Ίδιος με χτες. 
Σταματούσε για καφέ στου "Γρηγόρη":
φρέντοεσπρέσσο γλυκό,
ήξερε η πωλήτρια τον είχε έτοιμο.
Και τα Σάββατα κοιμόταν γλυκά στην αγκαλιά της
κι ονειρευόταν τότε που ήταν παιδί και έκοβε νεράντζια 
και τα πέταγε στους δρόμους τους κατηφορικούς να τα κοιτά να κυλάνε.
Κι όλο ερχόταν οι Δευτέρες και να ξυπνήσει δεν ήθελε.

Φορές της μιλούσε γλυκά με ερωτόλογα

Άλλες πάλι θύμωνε και την απόδιωχνε.

Κάθε μέρα το ίδιο σκοτάδι

Ίδιος με χτες.

Να προσμένει τα Σάββατα.

Χωρίς εκείνην μοιάζαν Δευτέρες.

***

ΣΤΟ ΠΑΤΑΡΙ

 

Μάζεψα όλες μου τις μοναξιές σε μια βαλίτσα.
Τις σφράγισα.
Εκεί βαθιά μέσα στο πατάρι είναι
σκονισμένη, ξεχασμένη, φοβερή.
Την βρίσκω κάθε τέτοια εποχή 
που κατεβάζω τα χειμωνιάτικα.
Την κοιτάζω για λίγο, θυμάμαι...
Κάνω πίσω και την εγκαταλείπω στην τύχη της. 
Εκεί στο πατάρι στην άκρη να λιμνάζουν ατέλειωτες οι μοναξιές 
οι απογνώσεις κι οι λύπες.
Κάθε φθινόπωρο είναι μια άνοιξη που προσμένει μια αρχή.
Ας μένει για πάντα λησμονημένη αυτή η βαλίτσα.