.
Χωρίς αέρα και φωτιά, μάνα πως με γεννούσες
Στης γειτονιάς το κάτεργο, στου φόβου το πιθάρι
Του κόσμου όλα όμορφα γιατί μου εξηγούσες
Κι έχω τον πόνο σκέπασμα, την πίκρα μαξιλάρι
.
Το μαύρο το μαντήλι σου για να φυλάει τα έρμα
Η διπλωμένη προίκα σου ξεκίνημα και τέρμα
.
Αχ κουρασμένη μου γενιά, τον κόσμο μου ρωτούσα
Γιατί είναι τα γλυκά πικρά, τα όμορφα θολώνουν
Πως έγινε και μοναχός τα όνειρά πενθούσα
Σε χρόνια κατεχόμενα τι μάτια ξημερώνουν
.
Το μαύρο το μαντήλι σου για να φυλάει τα έρμα
Η διπλωμένη προίκα σου ξεκίνημα και τέρμα
panemorfo
ΑπάντησηΔιαγραφή