Χωρίς σώμα / Κωστούλα Μάκη

Στην πλατεία

κανένας καλπασμός αλόγων.

Δυο πελαργοί

περνούν αστραπιαία.

Χωρίς σώμα
θα γράψω πιο καλά
την ποίηση που σου αρέσει.
Εξακολουθητικά
τραγουδάς του Νείλου το τραγούδι,
ενώ εγώ εισχωρώ
στης πυραμίδας την καρδιά
μεστή από κατάρες.
Έτσι άυλα
θα αποδώσω
άψογα
με λέξεις
την τραχειοτομή
του χρόνου,
την πτώση
σκόνης αστρικής
σε χαράδρα απόκοσμη.

Στη λίμνη

σύμπτωση ιδανική

κοάζουν τα βατράχια.

Πήγαινε λίγο παραπέρα.