Σκοτεινό δωμάτιο / Βακιτσίδου Φωτεινή

 

Περπατάς προς. Περήφανα σε συνοδεύει, η βεβαιότητα ότι θα τα ζήσεις, όλα.

Μια νύχτα, χθεσινή, σε ακολουθεί. Άγνωστο γιατί και ούτε κανείς δεν ξέρει πώς.

Ο Αμέϊν, ένας άγνωστος περαστικός σφύριξε κάτω από τα δόντια του: I am too weak for love.

Δίπλα, παραπέρα ακούν κορμιά που θέλουν να σφηνώσουν το ένα μέσα στο άλλο. Χαμό-γελα δίχως τελειωμό κι όλα αυτά για τα αρώματα των σπερμάτων.

Ορκίστηκε με ένα βογγητό κάτω από το βάρος της μαγείας ότι εδώ, όλη η απουσία λέγε-ται: χημεία δίχως αλχημεία.

Του είπαν στα νέα ότι η μαγεία πέθανε πάνω στο κρεβάτι. Κι όλα αυτά μεταξύ της παρα-φοράς και του νεανικού έρωτα.

Μια δίψα να ασθμαίνει δυο κορμιά στητά στον τοίχο.

Σκιρτήματα που θα θέλανε να δεθούν κόμπος και κλείνοντας θα θυμούνται ότι αυτή η λου-λουδάτη μουσική ψυχή όταν βγήκε από το σκοτεινό δωμάτιο μόλις είχε χάσει κάτι.

Έγειρε ανάσκελα και ήθελε, σαν παιδί, να αγκαλιάσει ένα γυναικείο στήθος. Μόνο ο ύπνος αποκαθιστά την οργή έξω από το σκοτεινό δωμάτιο.

Έγειρε ξανά, δίπλα στην αποφόρα των χυμών και όλων αυτών που καταπίνουν τα πάντα μόνο με το στόμα.

Αμέϊν, κοιμήσου. Όλες οι τρίχες στο τέλος είναι άσπρες. Μη φοβάσαι.

αναδημοσίευση από: www.fractalart.gr/dyo-peza/