ΠΟΜΠΗΙΑ ΕΣΧΑΤΗ / Σταυραετός / Β.Α

 
Της ιστορίας οι σελίδες στάζουν αίμα
και πλάνοι οι ψευτοθεοί κι αμετανόητοι
ζητοκραυγάζουν οι θρηνητικά ανόητοι
στο καθ’ ημέραν αχερούσιο ψέμα.
 
Μακριά στο χρόνο οι πομπηίες ηδονίζονται
σε μάγμα απάνω απάνω σε φωτιάς ελπίδα
σε μακροχρόνων εσχατιές φωτίζονται
απ’ αστροπέλεκη του νου μια καταιγίδα.
 
Οι δημιοκράτες αποικίζουνε τα ανόσια
με της γραφής συμβιβασμένα χέρια
οι σκοτεινοί διακηρύτουνε τα όσια
γκρεμίζοντας σε  βάραθρα άγνοιας αστέρια.
 
Ψίθυροι γίνονται οι κραυγές που αλλαλάζουν
σ’ ένα συνεφιασμένο δακρυσμένο πεπρωμένο
θλίψεις τριγύρω μας στο κάθε τι σταλλάζουν
σε έναν κόσμο ιδιομαγισμένα πετρωμένο.
 
Και έτσι περνάνε οι σαδιστές αιώνες
κρασί κερνώντας της κοιλιάς το σοδομίτη
πάνθεα φυλάν και παρθενώνες
για τον ξιφόλογχο σαρωτικό κομμήτη.
 
Ω! Του θανάτου ομορφιά πως σε ζηλεύουν
τα τάριχα ωχρά του ξεπεσμού φιλοφρονήματα
φίδια στα τάρταρα που πιάστηκαν παλεύουν
του αντίκοσμου που πλάσαν να κινούν τα νήματα.
 
Μα κράτα εσύ την τόση σου πλαστή μεγαλωσύνη
και εμπορεύσου τις μελλοντικές σου στάχτες
και διαλάλησε με πόση  αιδώ και καλωσύνη
ακάνθινους για κάθε τι καλό έκτισες φράχτες.
 
                                                                         Β .Α.