Δημήτριος Μουζάκης / Ποιήματα

 Ι.

Μια εκκλησία των αθέων
πάνω στο βουνό
γέμισε ανθρώπους που
θέλουν να προσευχηθούν.
Εκκλησιάζονται οι άθεοι
μα δεν ακούει κανείς.
Ζητούν, παρακαλούν, υπόσχονται
οι άθεοι
σα να μην τους νοιάζει του Θεού
η ανυπαρξία
σα να λυτρώνονται απ’ τα βάσανα
απλώνοντας το χέρι για βοήθεια.

ΙΙ.
Χίλιοι θεοί μέσα στο σούπερ μάρκετ
ενοχικά ψωνίζουν τα εδέσματα
των Χριστουγέννων.
Μια τσιγγάνα ξαπλώνει έξω από τη τζαμαρία
χαμογελαστή που δε χρειάζεται
να πάει στη δουλειά
όταν ψωνίζουν οι θεοί της ενοχής.

ΙΙΙ.
Φέτος δε θα ρίξουμε
χαρτονομίσματα στη φάτνη.
Η κυβέρνηση κατήργησε το χρήμα
πλέον ξοδεύουμε με κάρτες.
Ο Ηρώδης δε σφάζει πια τα νεογνά
μόνον αγρίως φορολογεί
τα δώρα των μάγων.

ΙV.
Σαν τρομοκράτης που αυτοκτονεί
για να πάει στον παράδεισο
ζει ο άνθρωπος.
Όσα δεν ξέρει είναι μια ξύλινη κάσα
που δε θα δει ποτέ.

πηγή: http://www.poiein.gr/