Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΜΑΣ / Βελισσαράτου Αντωνία

  

(Εικόνα: Ο γιός υπερασπίζεται τον τραυματισμένο πατέρα, Άρι Σέφερ)

      Η ανταπόκριση της ποίησής μας και των ανθρώπων που την διακονούν στο μεγάλο γεγονός της Επανάστασης του 1821 υπήρξε μεγάλη και έδωσε συγκλονιστικά δείγματα ποιητικής ανάτασης. Παράδειγμα, τα ποιήματα του Διονυσίου Σολωμού και του Ανδρέα Κάλβου, αλλά και τα δημοτικά μας τραγούδια, γραμμένα από ανώνυμους ποιητές, εντελώς διαφορετικούς από τους ποιητές που αναφέραμε πιο πάνω. Αν και έχουν περάσει 200 χρόνια από την ημέρα που οι σκλαβωμένοι Έλληνες πήραν τα άρματα αποφασισμένοι να ελευθερωθούν ή να πεθάνουν, ο αγώνας για τη λευτεριά εξακολουθεί να συγκινεί και να εμπνέει πολλούς ποιητές και ποιήτριες που συνεχίζουν να εναποθέτουν σε στίχους τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους γι’ αυτή την ηρωική περίοδο της πατρίδας μας που οδήγησε στην Εθνική Παλιγγενεσία.

(Ποίημα της Αντωνίας Βελισσαράτου)

     1821 – Όταν το όνειρο ζωής στερεί την ίδια την ζωή

Όσα οφείλει μια γενιά.
Όσα υπόσχεται η επομένη.
Όσοι καταπατούν και όσοι εκτιμούν την ανθρώπινη ύπαρξη.

Οι τίμιοι αγώνες της ζωής πατούν σταθερά πάνω σε αξίες.
Ακάθεκτες και νικηφόρες οι αξίες πορεύονται με ήθος και αξιοπρέπεια.

Αλίμονο αν οι αγώνες δεν είχαν προορισμό, όνειρο και προσδοκία κι αν στο τέλος η νίκη δεν τιμούσε τους γενναίους, εκείνους που κατέθεσαν με κατάνυξη το είναι τους.

Στο ποτάμι του χρόνου οι ταγμένες ψυχές στο αδιάβλητο βρέθηκαν συνταξιδιώτισσες να συμπλέουν στο πυρ το εξώτερον του πόνου και της απώλειας.

Λίγο πριν,

λίγο μετά το ξημέρωμα της νίκης.

Κλείδωσαν τα όνειρά τους στο συρτάρι του χρόνου
κι αγωνίστηκαν χωρίς να λυγίσουν.

Αγνόησαν την πυξίδα τους που έδειχνε προς τη ζωή
και χάραξαν νέα ρότα που οδηγούσε στη μάχη ενάντια : στην ανθρώπινη μικρότητα.

Τα σώματά τους ποδοπατήθηκαν, ξεχάστηκαν και σκορπίστηκαν
στου ανέμου την ανάσα που μύριζε μπαρούτι.

Κλείδωσαν τα όνειρά τους στο συρτάρι του χρόνου και ανέλαβαν την ευθύνη.  

Με το σύμβολο της πίστης στο στήθος να τους προστατεύει από το βόλι του αντίπαλου στρατού, τάχτηκαν περήφανα απέναντι στο ζυγό και με σημαία τον σταυρό κατέρριψαν τα προσωπικά τους όρια και πότισαν με το αίμα τους : το άνθος της πολύτιμης ελευθερίας.

Κλείδωσαν τα όνειρά τους στο συρτάρι του χρόνου γιατί το θεώρησαν χρέος τους.

Έταξαν τον ήλιο στα παιδιά τους κι αγωνίστηκαν μ’ όλη τους την ψυχή με την πεποίθηση ότι θα πάρουν μαζί τους στον άλλο κόσμο : το σκοτάδι του εγωισμού.

Στα δύσβατα χαρακώματα μπούκωσε ο αέρας με κραυγές
κι έπειτα σιωπή
αντάξια της μοναξιάς
ταξίδεψε σε χρόνους ουδέτερους.

Ο στόχος και το όραμα θεμελιώθηκαν πάνω σε σώματα ιερά
κι ο καλπασμός των αλόγων πάνω στο κόκκινο χώμα ήταν η σφραγίδα που επικύρωνε : τα δικαιώματά τους.

Η αυτοτέλεια έσπασε τα δεσμά της υποταγής
νίκησε τα εμπόδια και το αύριο ξημέρωσε απαλλαγμένο από φραγμούς
προσφέροντας στα παιδιά τους : την ανεξαρτησία και το δικαίωμα να ονειρεύονται.

Η σκυτάλη της λευτεριάς καταλήγει πάντα στους νέους.