[ἀναλώθηκα νωρίς] του Ιωάννη Μασμανίδη

 ἀναλώθηκα νωρίς

σὲ βιαστικὲς ἀνούσιες περιπλανήσεις

σὲ εὐρύχωρα κράσπεδα γεμάτα πικροδάφνες

σὲ δύση ἀνέμελη ἐγκλωβισμένος

σὲ ἀρνήσεις ποικιλόμορφες αἰνιγματικὲς

σὰν πλουμιστὸ ρετάλι ἀπὸ ὕφασμα

σέ ἕνα κυμάτισμα ἀνεπαίσθητο πληγωμένος

μεταγγίζω τό ἄδειο μου ξανὰ

μιὰ εἰκόνα κενὴ πολυκαιρισμένη

μιὰ μορφὴ μέ γένια μέ μακριά μαλλιά

μὲ μώβ βραχιόλι καὶ σκουλαρίκι

σὲ χαρτὶ ἀνθεκτικὸ περιτυλίγματος

σωρευμένα ἀκατάστατα ψευτίσματα

συλλέγω ἀκούραστα ἀκόμα

τίποτε δὲν μοῦ ἔμεινε πιὰ

μόνο πώς

Μὲ μάτωσες βαθιὰ ξέρω ξέρω καλὰ

κύττα

τὸ αἷμα δὲ λέει ψέματα

Μιὰ τεράστια ἁρμαθιὰ σκουριασμένα κλειδιὰ

περασμένα σὲ σιδερένιο κρίκο ὅ,τι κερδίσαμε

φυλακισμένα

Λάθος κλειδιὰ

Λάθος ὄνειρο

Λάθος ἀκούω

Λάθος βλέπω

κύττα

τὸ αἷμα δέ λέει ψέματα

δυὸ δάκρυα ἀνάμεσα στὶς ρυτίδες μου

χρόνος καὶ ἐρημιὰ

τὸ τέλος μου ἀκούραστα

ληστεύουν

σκάβουν

ἀκούραστα τῆς ὕλης μου

τήν καταστροφὴ

Τὸ αἷμα δὲ λέει ψέματα

ὄπως

τὰ πεσμένα φύλλα

Νωρὶς ἀναλώθηκα

γιὰ τὴν ἡδονὴ τῆς χειρονομίας

γιὰ μιὰ ἄδολη ζέστα ἀγκαλιᾶς

γιὰ ἕνα πελώριο τίποτα

δηλαδὴ