Κρέμασα τα παλιά χαμόγελα
μικρά κάδρα στους τοίχους,
δίπλα σε αφίσες με θάλασσες
και με μικρά λουλούδια.
Ψάχνω την ανάσα μου να βρω
κι αυτήν να την καρφώσω
κοντά στο ξεχασμένο γέλιο μου
μα μόνο ένα δάκρυ βρίσκω
Διάφανη έγινε η νύχτα.
Πουθενά δεν μπορείς να κρυφτείς,
ούτε και στη συνείδηση σου.
Κοιμήσου ήλιε μου μέσα στον ουρανό
εδώ τώρα νυχτώνει.
Ψάχνω στα σκοτεινά το δρόμο μου
και πάντα ένας γκρεμός μπροστά μου.
Μαρίνα Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου