Ομίχλη πνιγηρή και καταχνιά
απόψε με τυλίγει και θλιμμένα,
πάλι αναπολώ τα περασμένα
στης κρύας κάμαράς μου τη γωνιά!
Μονάχος μου στην απολησμονιά
και μ’ όλα μου τα λεηλατημένα
όνειρα να τα βλέπω ρημαγμένα
στης αυχμηρής ζωής την αραχνιά!
Αιχμάλωτα και στα δεσμά του νου,
πώς να τα σώσω; Πόσο να βιαστώ;
Αφού ’ναι στης αράχνης τον ιστό!
Θνησιγενή και μέρα με τη μέρα
μοιάζουν με την ελπίδα του ορφανού,
καρπού χωρίς μητέρα και πατέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου