Στους ποιητές αζήτητοι πού’ναι / Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου

 

Αναρωτιέμαι, πλην εορτών κι εκτάκτων
καταστάσεων, αν τους θυμάται κανείς∙
αν τους ανασύρει κανείς από τη σκόνη
της ερημίας τους!
Σκέφτομαι, τι δύναμη ψυχής τους χρειάζεται
για να ξεφυτρώνουν σαν κάτι πεισματάρικα
λουλούδια στο μέσο του πιο αντιποιητικού
Χειμώνα, στη καρδιά της πιο αντιποιητικής
τσιμεντούπολης.
Τους βλέπω να μην εφησυχάζουν ποτέ∙
να σκαρφαλώνουν στις πιο απάτητες
κορφές
μόνο και μόνο για να χαρούν την ανατολή
ενός καινούριου ήλιου,
μόνο και  μόνο για να δείξουν
πως ο ήλιος δεν είναι απλή ηλιακή ενέργεια.
Αναρωτιέμαι πόσοι υποπτεύονται τις νύχτες
της αγρυπνίας τους,
όταν μόνοι, πλήρεις δημιουργικού πυρετού
ενωτίζονται τη ψιθυριστή φωνή των Γαλαξιών,
μόνοι αυτοί στη μυστηριακά σιγή της νύχτας
συλλαμβάνουν τους ανεπαίσθητους κραδασμούς
των πιο απομεμακρυσμένων άστρων,
των πιο μοναχικών φωνών στο απέραντο
Διάστημα!
 

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕΜΝΗΣΟ ‘’

ΕΚΔΟΣΗ: 2006