[ Το πιο σκληρό τοπίο μιας πόλης είναι η σκοτεινιά της] / Γρηγορία Πελεκούδα

 Το πιο σκληρό τοπίο μιας πόλης

είναι η σκοτεινιά της

Όταν φυσάει αλμυρός αέρας

δακρύζουν τα μάτια

και μη ρωτάς πια συνταγή

υπάρχει να σου δώσω

για να σ΄ανοίξω τα μάτια

μιας άτονης υπαρξιακής

κατάστασης.

Μάταια μπορείς ν΄αλλάξεις κάτι

στα μελλούμενα,

όταν ξεχύνονται στα τελευταία

νωθρά σύννεφα της νύχτας

που διαχέεται γυμνό φως,

σε μια πόλη γεμάτη φαντάσματα

αδιάφορη χωρίς αισθήματα

δεν έχουν θέση τα λόγια.

Την έρημη νύχτα διέσχιζα

η απειλή της μοναξιάς

με τύλιξε απροκάλυπτα

στην ερήμωση όλα παραδομένα,

είμαστε ολομόναχοι της ψιθύρισα

είμαστε αόρατοι στα τεκταινόμενα

όπως οι αγέρηδες όταν νυχτώνει

λαθρεπιβάτες γινόμαστε

γεμάτοι νοσταλγία.

Σ΄ένα φύσημα καπνός γίνεται

η αναμονή,

μου πυρπολεί τη μνήμη

μιλάω για μια εικόνα που στέκει

σαν σκιά επίμονη απειλητική

πίσω από παραθυρόφυλλα κλειστά

μες στην τυφλή τους μοναξιά

πόσοι άνθρωποι κρύβονται;

Το απατηλό τραγούδι

γλιστρούσε στων ρείθρων τα κράσπεδα

στην πνοή του χρόνου πριν σβήσει

ίσως αλλάξουν τα πράγματα,

ω μνήμη μου μνήμη μου

κι αιώνια ομίχλη μου,

στις σκόρπιες σελίδες δεν κάθονται

τα ποιήματα να αποτύπωνα

όλα όσα έζησα σε πόλη κενή

χωρίς αισθήματα.

Γρηγορία Πελεκούδα