Καίγομαι όπως το πεύκο
στην παραμικρή μου λεπτομέρεια
Τα βλέφαρα αρπάζουν
όπως καθεμιά πευκοβελόνα
Το φυσικό δέρμα μαραίνεται
όσο ο ανθρωπισμός αποφλοιώνεται
Ο κορμός θυμίζει τον κορμό
του πιο αποστεωμένου δέντρου
Τα πόδια μου, οι ρίζες διψάνε
Αλυχτώ πλάι στο θρόισμα
Κουκουνάρια εκρήγνυνται
με θέα την θνητότητά μου
Το κεφάλι που ξέμεινε γυμνό
στη θέση του οι εύφλεκτες ιδέες
Η μοίρα μου χαραγμένη στην παλάμη
ενός μαύρου κρεμασμένου κλαδιού˙
Καίγομαι όπως το πεύκο
την ίδια ώρα της ίδιας μέρας
Η βροχή που φαίνεται μακριά
δεν είναι της φύσης, αλλά υπόσχεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου