Το Κοσμικό Αυγό /Λεονάρδος Π. Χατζηανδρέου

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ / ΠΟΙΗΣΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Λεονάρδος Π. Χατζηανδρέου

ΤΙΤΛΟΣ: Το Κοσμικό Αυγό

ISBN 978-960-303-275-5, ΣΕΛΙΔΕΣ: 58, 

ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΑΥΓΟ

Αμυδρό μειδίαμα/στο μισόφωτο/χαράζει γλυκά/το κέλυφος της νύχτας/στο τέλειο σχήμα/του αυγού της ζωής/αχνά τα χρώματα/και η φωνή/νότα χαμηλή/της πρώτης αχτίδας·/αργόσυρτο/ξεμούδιασμα πρωινού./Ας περιμένουν λίγο/η εγερτήρια σάλπιγγα/και τ’ άλογα/ανυπόμονα στον στάβλο/με τα καινούργια πέταλα/και τη χαίτη χτενισμένη./Αποζητά τις στιγμές της/η γέννηση/πριν τον αγώνα.

Η ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΕΡΩΤΩΝ ΣΟΥ

Πολιορκημένος/αμήχανα αντικρίζεις/την πύλη της εξόδου. /Αναποφάσιστος /δίχως επίγνωση /πως οι περιπλανήσεις/μέσα στα τείχη/θα αναλώνουν την ορμή/και των ερώτων οι κορφές/τα οχυρά θα έχουν για σκιά τους.

 

0

Λεονάρδος Π. Χατζηανδρέου στη δεύτερή του συλλογή Το Κοσμικό Αυγό που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις μας, επιστρέφει σε γνώριμα για εκείνον εδάφη, εκθέτοντας όμως εαυτόν σε μία ακόμη πιο έντονη ροπή προς την απογύμνωση των πραγμάτων, των λέξεων και των εννοιών. Οι θεματικές του συνεχίζουν να ανασκαλεύουν τις διττές σχέσεις που προκύπτουν από τα φιλοσοφικά διλήμματα που αναδεικνύει μέσω των στίχων του, δίνοντας στον αναγνώστη πάντα τη σκυτάλη για να απαντήσει ο ίδιος βιωματικά στα ερωτήματα που προκύπτουν. Κάθε ποίημα ένα εφαλτήριο για σκέψη, κάθε ποίημα ένα έναυσμα για να προσεγγίσει κανείς  το άπειρο, το απροσδιόριστο, το εν τέλει υπερβατικό… Ποιήματα που εκφράζουν εικόνες και καταστάσεις του αντικειμενικού κόσμου με έναν εγκεφαλικό πολλές φορές τρόπο, που παλεύει συνειδητά να τιθασεύσει το συναίσθημα. Και άλλες φορές τα καταφέρνει και άλλες όχι. Γιατί πολλές φορές στους στίχους του Χατζηανδρέου το συναίσθημα είναι παρόν δια της απουσίας του, λες και διστάζει ότι θα αποκαλυφθεί σε έναν κόσμο που το εκλαμβάνει ως αδυναμία.               Μένει, λοιπόν,  εκεί «κλεισμένο» μέσα στα μισά λόγια, τις μισές φράσεις, τα συνειρμικά πηδήματα της σκέψης από το σχετικό στο απόλυτο, είναι εκεί και έρχεται «σαν διάλειμμα» στον αναγνώστη σαν «ευεργετική βροχή σε χωράφι απότιστο» για να γαληνέψει την ψυχή του. Κάτι που τόσο εύστοχα και διφορούμενα ο ίδιος περιγράφει στο ποίημά του Κριτική: «Τα ποιήματά σας/δεν αναβλύζουν συναίσθημα/αφυδατωμένες παρουσίες είναι/στερημένες της ροής/των υγρών ματιών./ Δεκτή και αυτή η κριτική.»