ΚΟΜΜΑΤΙΑ / Ζωχιού Λυγερή

 
 
 

 
 
 

(Άπλωνε την ψυχή του σε κομμάτια

Na τα μοιράσει

Του ήτανε πολλά ή δεν του φτάνανε

Δεν καταλάβαινε ...)         Λ.Ζ.

 

 
 
 
Τον ουρανό ...
 
Όλο τον κοίταζε
Πως  απο κει κάτι καλό θα'ρθεί
ή οτι κάποιος θa γιάτρευε
την ανοιχτή πληγή του
 
Αδύναμη κι αθώα ψυχή
έρμαιο, φρούριο αφύλαχτο
Tέσσερις γκρεμισμένοι τοίχοι
γεμάτοι ζωγραφιές
 
Kάτσε φαντάσου ...
 
Κι ήτανε καλοκαίρι που να πάρει
Κι όλο έγραφε
λες κι ήτανε φθινόπωρο
ή χειμώνας ...
 
 
 
Λ.Ζ.