ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ
Η πρώτη αχτίδα αγκάλιασε το υπέρλαμπρο οικοδόμημα. Άστραψε ο μαρμαρένιος σταυρός, ο χάλκινος τρούλος. Ξύπνησαν τ’ αγριοπερίστερα κι ο κότσυφας άρχισε να ερωτοτροπεί στη φυλλωσιά του φίκου. Μακριά ακούγεται το τρένο να φεύγει‧ να κουβαλάει όνειρα‧ να χαράζει διαδρομές‧ ν’ ανακατεύεται με φωνές και γέλια που γεμίζουν το λυκαυγές ως ευχαριστήρια δέηση ζωής, κι οι επιβάτες ονειρεύονται ταξίδια κάτω απ’ το σκέπαστρο των μελλούμενων καιρών.
Στο απέναντι πεζοδρόμιο ο σκουπιδιάρης γεμίζει κι αδειάζει το φαράσι του για ένα μεροκάματο. Τα χελιδόνια ψαλιδίζουν τον αέρα. Νότες χαράς πλημμυρίζουν το στερέωμα. Άνθισε κι ο κήπος της γειτόνισσας! Είμαι ευτυχισμένος.
Μπορώ να βλέπω, να ακούω, να οσφραίνομαι. Μπορώ να περπατώ ξυπόλυτος όπως και οι τσιγγάνοι στα αντίσκηνα που έστησαν προχθές στην Παραλία. Όλη τη νύχτα στέγνωναν τα κορμιά τους κάτω απ’ τ’ άστρα. Τα ρούχα τους μυρίζουν κάτι από αλμύρα. Τα ‘χουν πλυμένα με τον αφρό της θάλασσας. Στο κορμί τους έχει καθίσει αλισάχνη.
Η βουή μεγαλώνει. Όλο αυξάνει…
Σπιναρίσματα… Κορναρίσματα … Βιασύνη για όλους τους βιαστικούς…
Προσπερνούν ο ένας τον άλλο…. Προσπερνούν τη ζωή! Με ένα κλικ του διακόπτη κι όλα αλλάζουν. Η γάτα της γειτόνισσας ακριδολογάει τον κήπο. Χαίρομαι με την ευτυχία της!
Είμαι ευλογημένος! Συνωμότησα με τον χρόνο. Ολονυχτία έκανα μαζί του τοποθετώντας τις φτερούγες μου στο γύψο‧ να δέσει η Υπομονή κι η Αντοχή στη διαδρομή της μέρας. Να βγω στο ξέφωτο. Εκεί που οι δυνατοί ταράσσουν των μελλοθανάτων την αδράνεια και τους επαναφέρουν στην δράση.
Πάνω, ψηλά στον ουρανό, ένα αεροπλάνο κάνει υπερατλαντικό ταξίδι. Ταξιδεύω μαζί του νοερά, για την γη της Επαγγελίας‧ να συντάξω με ευλογιστία τη διαθήκη μου τώρα που η ζέση του Ήλιου ζέστανε την ψυχή μου.
Τρίτη, 22 Ιουνίου 2021
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου