Ζητιάνοι ντύθηκαν με λυπημένο ύφος
να ξεγελάσουν γέρους, νιες, μανάδες και παιδιά.
Και μέσα στη μανία τους που γέννησε το μίσος,
παντού και πάντα έδιναν, ψευδή αναφορά.
Χρόνια και χρόνια πέρασαν και ζάρωσαν τα μάτια,
τα δάκρυα δε στέγνωσαν, τα στήθη φλόγες βγάζουν.
Τα χέρια φτάνουν στον Θεό και μια λέξη χαράζουν,
ΑΔΙΚΟ Θεέ μου ΑΔΙΚΟ τούτο το φονικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου